Skrócony czas

[Grafoman]

Przy domu cierpliwie stoi słupek rtęci,
różowy kwiat rozpręża się i ginie.
Naciągam spadające wciąż firanki,

które niegdyś przyniósł tu wiatr
i otworzył nimi wszystkie okna,
rozszczelnił dom na dwie piersi,
rozjaśnił białą sukienką na podłodze.

Wiem, że ten dmuchawiec
kiedyś znów tutaj wpadnie.
Ułoży się tak bezszelestnie,
że nie poczuję drgania łóżka.

Czekam, aż płatek maku
wybije szkło termometru.

[eka]

Nie ma tej prostoty i mocy jak poprzednio publikowany Wiem.
Kamuflujesz pod metaforami chyba oczekiwanie na śmierć, ale to tylko przypuszczenie.
Słupek stojący rtęci, różowy - rozprężający się kwiat, naciąganie spadających firanek - stan ducha peela zapewne.
Wiatr otwierający okna, dom rozszczelniony na dwie piersi, biała sukienka - stan bohaterki, a w trzeciej cząstce mak (symboliczny) i powrót do słupka rtęci w agonii.
Jest ciekawy pomysł, ale wg mnie za dużo rekwizytów weń włożyłeś.

[Grafoman]

W szafie dużo tego leży, nic nie poradzę, eka. Coś jest w tym, co mówisz. Dziękuję.

[eka]

W szafie dużo tego leży, nic nie poradzę, eka

Nie chodzi o tematy, ale sposób ich metaforycznego ubrania... potrafisz w prostotę.

[Nula.Mychaan]

Klimat zachowałeś jak należy, to dobry wiersz, ale tym razem uważam, że zbyt dużo metafor mu nie służy.
Mógłby być lepszy

[Marcin Sztelak]

Nie wiem, chyba zbyt nasycony wiersz. Chociaż termometr i oczekiwanie, być może na ostateczność albo na zmiany, czy powroty dominuje.

Pozdrawiam.

[Grafoman]

Marcinie, dorzucam twoją opinię do mojego skarbczyka.