nie jestem myślą raczej pustką w was

[alchemik]

moja twarz skryta za końskim łbem
a może wcale nie mam twarzy
kosmicznym wierzchowcem w cwał
spod kopyt krzeszę iskry supernowych

nadciągam

na wyciągnięcie promienia
w oparach formaldehydu
jedyny jeździec apokalipsy
w mikrofalowych mgłach

ułuda
a może nadzieja

tak kiedyś przed eonem
na jukatanie złożyłem jajo
aby przemienić smoki w ptaki
dać szansę szczurom

nemezis fatum ewolucja los
światło pożoga życie i strach
czas

nie jestem bogiem tylko pustką w was
nie jestem myślą
na powiekach kładę się cieniem
sumienia budzę

śmieszne na co komu sumienie

jednako pomagam ciągnąć wzwyż
katedry kominy krematoriów minarety

wierzycie w miłość
tę która zakwita każdej wiosny
i którą zabijacie jesienią

pędzę
spod kopyt pryskają kosmiczne kamienie

wypatrujcie w obserwatoriach
szczury w drogich garniturach
one spadną kiedyś na ulice miast

nie jestem myślą
wam pozostawiam myślenie

[lczerwosz]

tak kiedyś przed eonem
na jukatanie złożyłem jajo
aby przemienić smoki w ptaki
dać szansę szczurom

eonem/neonem? sorki, rozumiem, że przed potopem jeszcze.
Podoba mi się

Wiersz bym podzielił na kilka części, miniaturek, każda jest fajna osobno, razem - nie czuję kompozycji.

Albo

pędzę

spod kopyt pryskają kosmiczne kamienie

wypatrujcie w obserwatoriach
szczury w drogich garniturach

one spadną kiedyś na ulice miast

nie jestem myślą
wam pozostawiam myślenie

to już kompletny wiersz. Podziel.

[Gloinnen]

Przed eonem, Leszku. Jak najbardziej.

[lczerwosz]

Przed eonem, Leszku. Jak najbardziej.

Toż napisałem. Potopem. Też dawniej, niż wczoraj. A czy naprawdę tak było?
Ale tak mi zabrzmiało. Sorki

[alchemik]

tak kiedyś przed eonem
na jukatanie złożyłem jajo
aby przemienić smoki w ptaki
dać szansę szczurom

eonem/neonem? sorki, rozumiem, że przed potopem jeszcze.
Podoba mi się

Wiersz bym podzielił na kilka części, miniaturek, każda jest fajna osobno, razem - nie czuję kompozycji.

Albo

pędzę

spod kopyt pryskają kosmiczne kamienie

wypatrujcie w obserwatoriach
szczury w drogich garniturach

one spadną kiedyś na ulice miast

nie jestem myślą
wam pozostawiam myślenie

to już kompletny wiersz. Podziel.

Sorry, ale nie podzielę.

To nie są miniaturki ale frazy.
Nie czujesz kompozycji? Trudno. A przecież to jest całość w opisie i urywanych myślach.
O naszej pustce, którą wypełniamy stworzonym przez siebie bogiem.
O tym, że tak naprawdę nie panujemy nad niczym, choć możemy spróbować zapanować nad sobą.
O czasie, przypadku, chaosie.
O stworzeniu, które jest jedynie przypadkową kombinacją ewolucji i katastrof.

O tworzeniu, które dostępne jest tylko nam ludziom, tak jak i celowe niszczenie.
W wierszu personifikuję kosmos.
I przeciwstawiam go nam ludziom, choć i my jesteśmy jego cząstką.



https://www.google.pl/search?q=mglawica ... M%253Bhttp%

Wyjaśniam swoją frazę, którą nazwałeś eonem-neonem
Ponad sześćdziesiąt sześć milionów lat temu w miejsce, które teraz nazywamy półwyspem Jukatan uderzyła asteroida.
Wyjątkowa duża.
Na tyle, żeby na lata przysłonić Ziemię owalem pyłów.
Niemal wszystkie ogromne ciepłokrwiste dinozaury wyginęły.
Nazywamy to wymieraniem kredowym.
Zachowały się jedynie te latające, czyli ptaki.
Bowiem to ptaki są bezpośrednimi potomkami dinozaurów.
I właściwie jedyną linią dinozaurów, które nie wyginęły.

No i te ryjące w ziemi ukryte dotąd gryzoniowate ssaki.
Przodkowie ludzi i szczurów.

Kosmos stworzył nas w katastrofie.
Ślepa ewolucja dała nam rozum w walce o byt. Nie miała celu to tylko zbiór praw natury.
Jedyna myśl jest w nas nie w kosmosie, nie w bogu, który jest tylko wypełnieniem naszej pustki, obaw, strachu i niewiedzy.
Warto byłoby skorzystać z tego.
Może nawet udałoby się uprzedzić kolejne kosmiczne katastrofy?
Ale do tego musielibyśmy częściej słuchać naszego sumienia.

[Hosanna]

dla mnie przegadany ale ma w sobie dużo treści
zostawiłabym :

tytuł: czas

nie jestem bogiem tylko pustką w was
nie jestem myślą
wam pozostawiam myślenie

pędzę
pomagam ciągnąć wzwyż
katedry kominy krematoriów minarety

spod kopyt pryskają kosmiczne kamienie

nadciągam

fatum ewolucja los

[alchemik]

Zaglądając w swoje tematy, przypomniałem sobie swój apokaliptyczny i katastroficzny wiersz.
Katastrofa, jako zmiana wizerunku świata, Ziemi i katalizator ewolucji.

Nie zgadzam się co do wypowiedzi Hosanny, że przegadany.
Zawarłem tu wszystko, co chciałem zawrzeć. Od kosmosu katastrof, supernowych dających pierwiastki umożliwiające powstanie życia, do katastrof również kosmicznych, ale lokalnych globalnie, które powodując wymieranie pewnych gatunków, pozwoliły na ewolucję innych, w tym nas, ludzi.
Związany z ludzkim myśleniem mistycyzm. Przewidywanie apokalipsy, a więc kolejnej katastrofy. Te bowiem zdarzały się na Ziemi wcale nie tak rzadko.
Zebrałem to wszystko w jeden wiersz. Zamknięty z obu stron klamrami. Skrócona rekapitulacja życia.

[Marcin Sztelak]

Chaos - Pierwszy Bóg. Oraz kompletna przypadkowość, ewolucja jest ślepa...

Pozdrawiam.

[lczerwosz]

Przypomniałeś o sobie tym wierszem, wpisałeś go do tomiku.
A ja go jeszcze raz czytam. Taki jak jest, też myślałem wcześniej, że za długi. Ale nie, więc przeczytam drugi raz.
Powiązanie kosmologii i naszych losów jest zagadką ludzkości, na tym polega wiara w nieznane.
Ale dozo, bo wszystko się kręci, zaraz stracę zasięg.

[alchemik]

W moim przypadku. Nie jestem pustką, raczej myślą w was.
Chciałem nakłonić do myślenia kosmologicznego sprzężonego z indywidualnym wszechświatem.
Ja bez przerwy rozmyślam. Moja poezja już nieraz dostała po dupie przez takie rozmyślania.
Liryka, ckliwa dynamika kosmosu.
Zaczynamy od podstaw, czyli od korzonków ziół na łąkach. Wiercą w nosie pokładającym się parom na trawie.
Żartuję.
Ale to właśnie jest jedność kosmologiczna przesunięta falowo ku Ziemi i jej obywatelom.
Ptaszkom, pszczółkom, małpom wreszcie.
Moje drogie małpy z ideałami. Jestem z wami.