Faros

[alchemik]

Przebiegam noc, przepraszam dzień,
zmieniając światło w cień lub w moc.
Skraplam się tu?
Zaglądam gdzieś.
W ciszy ogarniam wilgocią mur.

Dobrze mi, gdy
na strony świata splatam pleśń.
Dobrze, bo pieśń w spękania duszy
szepcze mi gdzieś,
gdy nadgarstkami wzajemnie trę.

Syreny, hej!?
Wspomóżcie mnie melodią mórz.

Wolny od trosk, wolny od nóg,
na kilwaterze skłębionych chmur.
W obłości taka siła jest.
Bańką mydlaną skaczę przez próg.

Spiralą, cóż?
Gdy zagubiona jest we mgle.

Przez kręte schody wspinam się
.
Bez strachu
i na szczyty tuż.
Zwierciadło śle
skupienia dusz.
Bo tu wśród wietrznych frontów.
Oddaję je, wskazując brzeg.

Zobaczą z horyzontu.

[Liliana]

Piękny wiersz, alchemiku, i w ciekawej formie. Niesamowity klimat stworzyłeś. Przywołałeś to, czego już nie ma.
Gratuluję umiejętności takiego pisania, Liliana

[Leon Gutner]

Brzmi jak piosenka i traktując teks jak piosenkę pośpiewałem miło .

Z uszanowaniem L.G.

[alchemik]

Masz wyczucie, Leo.
Po głowie chodziła mi natrętna melodia do jakiegoś filmu. Nawet nie pamiętam do jakiego.
Na tej melodii osnułem tekst.

Jurek

[alchemik]

Postawiłem tę latarnię i zanuciłem wietrzną pieśń w nadziei, że nie będzie rozbitków przy przepływaniu obok skał Ósmego piętra. Światło latarniane, podsycane czystym uczuciem, znajduje się dokładnie na ósmym podeście spiralnych schodów.

Zawsze witam.