autysiowa echolalia

[Gruszka]

gdy zaczynają mówić
powtarzają nasze zdania
jakby brakowało im słów
do świata w którym
nie mieszczą się w foremkach
i w głowie

a hipotezy urastają
do rangi nauki której
brakuje narzędzi do poznania
ich świata

w nim jesteśmy echem
błądzącym pomiędzy
galaktykami odległymi o puls
wyczuwalny na skroni
pod palcami

[Nula.Mychaan]

Gruszeczko tytuł i ostatnia strofka jest bardzo dobra, puenta jest super,
ale dwie pierwsze jakoś do mnie nie przemawiają, czegoś mi brakuje.
Ta fraza z foremkami jest bardzo fajna, bardzo wymowna metafora.

[Gruszka]

Póki co, nie wiem, Nula jak to podać w inny sposób.
Dziękuję za opinię

[witka]

Ten temat jest trudno podać.
Uważam, że sporo się udalo.

[Nula.Mychaan]

Gruszeczko wiem właśnie, dlatego ostatnia strofka i ta fraza bardzo do mnie przemówiło,
ale też nie wiem jak się zmierzyć z takim tematem, jak Witka napisał, to sporo się udało

[Gruszka]

Uważam, że sporo się udalo.

- wiem, że zawsze można jakoś lepiej... Ale gdy z talkim tematem się mierzę, wiem co chciałabym rzec, ale trudno znaleźć odpowiednia formę.
Może kiedyś...

[Gruszka]

Nula, jeszcze raz bardzo Ci dziękuję

[Marcin Sztelak]

Hmm...fakt faktem darowałbym sobie to wprowadzenie w dwóch pierwszych. Ale pomijając to marudzenie to wiersz uniósł trudny temat, brawo.
Pozdrawiam.

[Gruszka]

wiersz uniósł trudny temat

ufff, dziękuję, Marcinie