Śmierć Casanovy

[Marcin Sztelak]

Nie istnieją takie miejsca,
które mógłbym nazwać domem.

Tyle twarzy wypalonych pod skórą,
każde mrugnięcie to kolejny
obraz.

Kalejdoskop, słodki i bolesny jak pocałunek,
do krwi. Ostatniej, upadłej
na poszarzałą pościel.

Nieporadny język już nie potrafi
wysupłać słów. Skupiony na oddechu
po omacku szukam ciepłej dłoni.

Dookoła pustka, najwyższy czas
na epitafium, tylko że nie ma
nic do powiedzenia. Może tylko:

życie jest początkiem
i końcem. Najprawdopodobniej, ale o tym
musicie przekonać się sami.

[tabakiera]

Zbyt dużo wrażeń w tym życiu i brak adresu, brak stałego miejsca.
Życie w kalejdoskopie - raczej na własne życzenie.
Wszystko spowszechniało, poszarzało, wypaliło się.

Najprawdopodobniej, ale o tym
musicie przekonać się sami.

- nie pasuje mi di Casanowy, nie każdy żyje i umiera jak on i nie każdy się przekona.
Inaczej - każdy się przekona, ale na inny sposób, pod innym kątem.

[Grafoman]

Tyle twarzy wypalonych pod skórą,

Bardzo ciekawie

[eka]

Nadużywanie wyjaławia sens. Znosi wartość, aż pozostaje tylko rama.
Dobry wiersz!

[Nula.Mychaan]

Nadmiar jednak szkodzi jak widać, druga strofka wlazła mi pod skórę