surogatka

[witka]

wschodzę jesienią w głęboko przeoranych twarzach
w cieple po nocy przelanej zapachem lewkonii

pod krzyżem wieńczącym figurę Marii stały kobiety
od wspólnych tajemnic bolesnych i niechwalebnych

bez prawosławnej i świadków z koronami nad głowami
nowożeńców zawieszone w oczach mijania

znów gaworzą stokrotki i rozkopuje się wiosna
na przelotne deszcze przeciekające w pamięć życie

kobiety grzebiące flancują jak rośliny
z podwójnym dnem kwiatowym

[eka]

Mieszasz w swoich wierszach jak w magicznym tyglu:)
O jakiej surogatce mowa? Myślę, że poezji - macicy, która przez poetów zapładniana nosi dawne i aktualne życie.

znów gaworzą stokrotki (i) rozkopuje się wiosna
na przelotne deszcze

Piękna metaforyczna fraza.

[Alek Osiński]

wschodzę jesienią w głęboko przeoranych twarzach
w cieple po nocy przelanej zapachem lewkonii

Piękne wejście, ale później witko, wydaje mi się,
że nie uniknąłeś pewnych przekombinowań;)

[witka]

Dzięki, kto nie kombinuje w kozie nie siedzi.
Dzięki.

[Nula.Mychaan]

Wiersz jest bardzo dobry, ale tytuł jakoś mi się z nim nie spina, pewnie czegoś nie zrozumiałam

[tabakiera]

Surogatka i wspólne tajemnice chwalebnych i niechwalebnych oraz gaworzenie kojarzą mi się tylko z jednym - rodzeniem dzieci na zamówienie innej kobiety.
No i podwójne dno kwiatowe - zalążnia i te sprawy.
Podwójna.

[witka]

Surogatka to ziemia, czasem rodzi dla nas to, czego oczekujemy od innych, od życia.
Czasem to są bruzdy twarzy.
Dzięki.

[Marcin Sztelak]

Ot jesteśmy a później nas nie ma, a ziemia nadal rodzi i trwa... Bardzo dobry, metaforyczny wiersz.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

No teraz mi się wszystko poukładało