Szukanie formy.

[żebro]

Wiesz, dzisiaj prawie wszyscy mieli twój kaptur

i przez moment widziałam twój niewyraźny kontur,
i przez moment widziałam delikatnie twój zarys,
i przez moment unosił mnie obłok,
i przez te sekundy dziękowałam, że jestem, a potem

opadałam w dół szybko i bez gracji, chociaż
za wszelką cenę chciałam zostać, to moje potem
znów robiło się tak bezsensowne. Szarość ubrana
w takich samych ludzi i cele. Ulica, jedna
i ta sama. Tory, albo stacje. Nauczyłam się omijać,
bo za dużo tam nieszczęść,

albo we mnie. Można tęsknić każdą możliwą tkanką
i nic nie czuć poza nią. Obojętność. Można
tęsknić przez każdy możliwy przypadek
i próbować odwrócić to słowo, kolorować. Można
próbować je dzielić przez dwa, nieudolnie, przekładać
na potem. To słowo,

to zapowiedź zachodu. Chociaż można próbować
odwrócić to słowo, jak przekleństwo i utykać, utykając
szpary przez które sączy się mętne powietrze
od braku. Lisi się wokół i podchodzi do gardła.

[Marcin Sztelak]

Tésknota, bolesna, ale bardzo dobrze ujęta w ramy wiersza i nawet powtórzenia nie rażą, świetnie wpisane w tekst.

Pozdrawiam.

[eka]

To słowo,

to zapowiedź zachodu. Chociaż można próbować
odwrócić to słowo, jak przekleństwo i utykać, utykając
szpary przez które sączy się mętne powietrze
od braku. Lisi się wokół i podchodzi do gardła.

Pięknie, Żebro.
Jest w Tobie wielki talent, dar przekazywania prawd, sensów, obrazów delikatnych i mega mocnych, emocjonalnych.
Każdy kolejny wiersz jest wyjątkowy.

[elka]

Nie cierpię powtórzeń, a raczej cierpię czytając niemniej tutaj wydają się być na miejscu, ale może to zasługa ciekawej treści.



Pozdrawiam.elka.

[Grafoman]

Wiesz, dzisiaj prawie wszyscy mieli twój kaptur

i przez moment widziałam twój niewyraźny kontur,
i przez moment widziałam delikatnie twój zarys,
i przez moment unosił mnie obłok,
i przez te sekundy dziękowałam

Tyle biorę dla siebie