Wspomnień nigdy dość

[anastazja]

suknia wisząca w szafie
zapomniała o zapachu matki
różaniec odwykł od rąk

z uczuciem dzieliły chleb
kołowaliśmy nad stołem
jak głodne ptaki

nie mogę uwierzyć
że przychodzi pora bez powrotu

pamiętam fasolę w zielonych kolczykach
szept traw nad ranem wypełniony tęsknotą
już nie usiądę na schodach wiejskiej chaty

nie zostało po niej nawet puste miejsce
na świecie nie ma pustych miejsc

[Marcin Sztelak]

Bardzo smutny i piękny wiersz. Są takie straty, w które nie jesteśmy w stanie uwierzyć...
Bardzo dobra puenta.

Pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Anastazjo wzruszyłam się.

[anastazja]

Marcinie, Nula, dziękuję.