spluń przez lewe ramię. odpukaj

[biegnąca po fali]

dom. cztery ściany o niezmierzalnej pojemności obłędu.
wszystko zależy od ilości głów przypadających na metr.
grubości skóry pod cięgi.

gdybyśmy byli razem, nastąpiłby wybuch.
nieplanowany koniec żywych i normalnych.
dlatego kłamię. jak z nut. z pamięci
recytuję twój ból. mój strach, że znikniesz.
choć nigdy nie byłeś bliżej niż o przepaść.

ta planeta nie jest gotowa, by unieść nasz ciężar.
odrywają się pierwsze lądy. sylaby, gdy pytam
czy to prawda. zaprzecz.

[Gruszka]

Przeszywający wiersz - do szpiku kości.
Piekny, biegnąca

[tabakiera]

"Nastąpiłby" - łącznie.
Chyba, że to celowy zabieg, którego nie ogarniam.
Mam wrażenie, że słowo "zaprzecz" jest zbędne - i tak sporo w wierszu histerii.
Być może to rodzaj specyficznej klamry z tytułem (tryb rozkazujący).

Troszkę się wycofuję, gdy widzę w wierszu planety - to na ogół znak utrzymania stylu współczesnego (chęć wywołania wzniosłego nastroju na nową modłę).

[biegnąca po fali]

Gruszko - dziękuję:)

tabakiero - dalekam od wzniosłości. Planeta pasowała do rozpadu.
Ot i cała filozofia. Dzięki:)

[elka]

mój strach, że znikniesz.
choć nigdy nie byłeś bliżej niż o przepaść.

To sobie zabieram.

Pozdrawiam.elka.

[biegnąca po fali]

Bałam się zajrzeć, ale... jest git. Focha nie będzie;)

Dziękuję.

[Nula.Mychaan]

Wow Biegnąca, jest dobrze, jest bardzo dobrze
Ten wers z przepaścią genialny

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry i mimo swojego dość mrocznego oblicza jednak z jakąś obłędną nadzieją, bo przecież – zaprzecz, w domyśle – a tak nie będzie.

Pozdrawiam.

[eka]

Naprawdę rewelacyjny, Ewo.
Nawet kropki są emocją.
Szacun.

[Nula.Mychaan]

Wróciłam, bo wciąż we mnie tkwi Twój wiersz.
Świetny