Arachnofobia

[Marcin Sztelak]

Mlaskanie i piernikowe partytury zasnuwają okno zmętniałe starością, snów zabrakło, nawet na trzeszczących schodach nie ma już wczoraj, na spróchniałych podestach zastygli domokrążcy, w pozach, być może, świadczących o zwątpieniu. Nostalgia wypełzła ze szpar w porę nieuszczelnionych, ciepła kurtka nadgryziona przez mole, jak kawałek tortu z zeszłorocznych zaślubin, czas najwyższy wybrać się na długi spacer, gdy milkną łąki wypalone do kości wprawną ręką.
Wszystko płynie, marnym jestem żeglarzem i nie odróżniam gwiazdozbiorów, nawigacja stała się niemożliwością od kiedy wygaszono ostatnią latarnię, a brzegi nakryto siecią maskującą czarnych pająków. Choć te są niegroźne ze swoim kosmatymi cielskami, zajęte kopulacją i chronicznym brakiem apetytu.
Już jesień.

[Nula.Mychaan]

Brrr jak ja nienawidzę pająków.
Jednak tekst jest bardzo dobry

[eka]

Wszystko płynie, marnym jestem żeglarzem i nie odróżniam gwiazdozbiorów, nawigacja stała się niemożliwością od kiedy wygaszono ostatnią latarnię, a brzegi nakryto siecią maskującą czarnych pająków.

Świetne!

[eka]

Chociaż... a brzegi nakryto maskującą siecią z czarnych pająków?

[tabakiera]

Niby lęk przed pająkami, a przecież one niegroźne, ogłupiałe i zgorzkniałe.
Nawet konsumpcja im zbrzydła.

Czarny obraz świata.
Już po wypaleniu traw, po zaślubinach, a spacer niemożliwy, bo brak wskazówek.

Brrr...