tryptyk krzyżami obszyty

[WHITE RAVEN]

cisza
promyk lepszego chleba
odbija się od lustra
w nocnej izdebce chaosu
trafiony fant parzy ręce
marny kurhan

grobowce
ciężkie drzwi w zaświaty
pędy obumarłego lotosu
wpełzające pod serce
uśmierzają ból wieków
łatając rany okruchami dusz

krzyż
nie dla mnie otucha
wytarty gębami upada
ktoś pod nim pełznie
nie mój bóg
nie moi ...
bracia

[Marcin Sztelak]

Drugiej mówię zdecydowane nie, ocieka patosem, podobnie nieciekawa jest izdebka chaosu w poza tym dobrej pierwszej. I trzy kropki w ostatniej, a przecież wiersz bez interpunkcji.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Faktycznie, za dużo patosu w drugiej. Ale nie tylko. Samo złożenie tryptyku. Trudno mi odczytać uzasadnienie. Czuję fascynację, ale to jakbym czytał powieść fantasy.
Przeciwstawienie krzyża i pogańskich obyczajów.
Nic nowego.
Muszę przyznać, że napisany dobrze, a jednak brak części wspólnej z naszym wszechświatem.
No, niby ten krzyż, który jest, a od którego się odżegnujesz w wierszu.

Sam wiersz jest enigmatyczny i bardzo solipsystyczny.
Błędy wytknął Marcin.
Ja wytykam sam sens wiersza.
Prawie dobrze napisany, ale nic nie wnoszący do wyobraźni. A przecież ją posiadasz.
Oczywiście, mogę się sromotnie mylić.

[Alek Osiński]

cisza
promyk lepszego chleba
odbija się od lustra

Bardzo ładny początek i bardzo dobra metafora.
Później już nie tak "różowo". A szkoda.