Prometeusz

[WHITE RAVEN]

witaj o Pani
zacieram ręcę
by pieścić twoje kształty
formować je słowem
zwietrzyć uległość
będąc nim/ nią
udawać siewcę czasu
zaginając przestrzeń palcem

ale czy ja...
mogę Cię kochać
bez ciała ?

Prometeusz 21.23 29.09.2017

[alchemik]

Ciekawe jak chcesz wzniecić ogień?
Bezcielesny, a jednak parzący, nadający pozory życia wypromieniowanym ciepłem.

Niby banał, a jednak ciekawy poprzez tytuł i implikacje.
Czy istnieje miłość bezcielesna?
Podobno tak.
Ale chciałoby się ją spalić, wypalić w konwergencji ciał.
Tak, że biały kruk, w kopciu płomienia, osadzi na sobie czerń.

[tetu]

Bardzo mi się podoba Raven ten wiersz.
Twój bohater pięknie lepi, formuje tę miłość, kobietę, uosobienie swoich pragnień. Nadaje jej nie tylko kształt, ale także duszę jak przystało na prawdziwego tytana.

będąc nim/ nią
udawać siewcę czasu
zaginając przestrzeń palcem

fragment do zamyślenia

pod lir wykrzesał ją w sobie, będzie żyła w nim na zawsze, bezcieleśnie. Czasami takie wyobrażenia palą od środka, ale przecież Prometeusz potrafi obejść się z ogniem. Skazany jednak na samotność (w tym przypadku na tą bezcielesną miłość) może sporo wycierpieć.
Konsekwentnie poprowadziłeś tekst. Mi się tutaj podoba.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, świetnie poprowadzony. Chociaż nie wierzę w bezcielesną miłość, a przynajmniej w jej trwałość.

Pozdrawiam.