Ekspres do kawy cz.VII - Dobra zmiana

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
Deszcz padał nieprzerwanie od kilku dni. Bębnił w parapet jak natchniony perkusista. Siedziałam właśnie nad sprawozdaniem, gdy do pokoju weszła Sabinka.
- Kuźwa, znowu się zaczyna! - rzuciła w przestrzeń, ale tak jakoś dziwnie, jakby nie ona. Głos jej drżał.
- Co się stało? - zapytałam zaskoczona.
Mimo grubej warstwy pudru, była blada, wręcz sina, i sapała jak lokomotywa, która ma do uciągnięcia wielki ciężar.
- Hermenegilda! - zawołałam. - Chodź tutaj szybko! Coś niedobrego dzieje się z Sabinką! O Boże, może to zawał!
- Nie, to nie zawał - wydyszała Sabinka. - To tylko dobra zmiana...
- Dobra zmiana... - powtórzyłam za nią jeszcze nieświadoma znaczenia tych słów. Hermenegilda stała już w progu. Wyglądała, jakby dopiero co wyszła z salonu urody - nienaganny makijaż, fryzura, dopasowany do figury czerwony żakiet z zakładkami u dołu, obcasik, przyjemny zapach perfum.
- Tak, dobra zmiana... - westchnęła Sabinka i wybuchła nagłym, spazmatycznym płaczem, a my wystraszyłyśmy się nie na żarty.

W Sarniej Dolinie o tej porze, gdy krople deszczu powoli wnikają w ziemię, rodzą się grzyby.

***
Filiżanka dobrej, mocnej kawy szybko postawiła Sabinkę na nogi. Nie mówiła już nic więcej, ale ja czułam, że święci się coś niedobrego.
Po wrześniowych deszczach przyszły wielkie upały i susza. Nitki babiego lata dryfowały w nagrzanym powietrzu niczym helikoptery ratownicze. Wszyscy oddychaliśmy ciężko, jak astmatycy, a to był dopiero początek nieszczęść. Zaczęło się od tego, że pani Miecia, słynna pani Miecia Dwa w Jednym, którą wszyscy żeśmy tak ubóstwiali, przeszła na wcześniejszą emeryturę. Chodziły słuchy, że zmusił ją do tego mąż - nieudacznik, który nie żałował kija ani butów, ale jak było naprawdę, tego nikt nie wiedział na pewno. Po odejściu pani Mieci nasz świat nagle eksplodował. Do firmy wkroczyli monterzy i wywrócili wszystko do góry nogami. Nastąpiło wielkie przemeblowanie. Z moim biurkiem wylądowałam w kanciapie z ksero, szafką, segregatorami i ekspresem do kawy, co było mi nawet na rękę - trochę ciasno, ale przyjemnie. Gorzej z innymi...

Dziadek Stanisław mawiał, że nie ma nic gorszego niż wojna. Zaraz po powrocie ze stalagu spalił mundur, a potem, wiele lat po wojnie, zakopał wszystkie odznaczenia.
- Ziemia wszystko przechowa - powiedział kiedyś. - Nawet wstyd...
Staliśmy pod wielkim dębem i patrzyliśmy w górę, na grube gałęzie wspinające się do nieba.
do następnego

[eka]

Mam wrażenie, że zmieniasz swój styl pisania, a także wypracowaną technikę kreacji świata przedstawionego na trudniejszą, nie tak oczywistą.
I mnie to cieszy:)

[Alicja Jonasz]

chyba tak ale raczej podświadomie

[eka]

Nie aż tak ważne miejsce genezy procesu:)

[Alicja Jonasz]

Krótko mówiąc dobra zmiana?

[eka]

Według niespełnionego krytyka... tak:)