Wędrówka dusz, dziadowską nutką pisana

[ryba]

I rozwidliła się nasza droga;
niechętny los, niełaskawy.
"Ty pójdziesz górą, a ja doliną",
odmienne nam drogowskazy.

Ciężko bez ciebie w podróż wyruszyć,
zwichnięta dusza kuleje.
"Ty pójdziesz górą, a ja lasami",
mroczne pochłoną mnie knieje.

I mchem porosła, w paprociach skryta
zapadnę w sen długowieczny.
Zbudzę się światłem, by iść ku tobie,
wspólne odnaleźć nam ścieżki.

"Ty pójdziesz drogą, a ja gościńcem".
Wiedzeni lekcją karmiczną,
skruszymy mury byłej tragedii,
by wspólną malować nam przyszłość.

Duszą pokorną, sobie oddani,
szyderczy los pokonamy
i w mgle pokusy już nie zbłądzimy...
na wieczność w miłości schowani.

[EdwardSkwarcan]

Podoba mi się urok zawarty w treści i by się nie narazić nie piszę o technice wykonania

[ryba]

Edwardzie,

Nie jestem piranią, ani rybą piłą.
Nie gryzę, nie drapię, nie domagam się siłą
pochlebstw, grzeczności i takich tam innych.
Pisz co "na myśli", ale... bez użycia
życzliwej linijki,
od której to dłonie sinieją jedynie...
Bez niej, nawet prawdę najgorszą przeżyję

[mirek13]

Jak nie chlasz recenzentów i nie zżerasz, to Ci powiem, że czasami zgubiłeś rytm.
I konwencja, metafory oraz użyte zwroty, trącą często katakumbami.
Czasami myśl gubi się w poszukiwaniu udziwnionych związków, robionych pod efekt i rym.
Bo wytłumacz mi wers "I mchem porosła, w paprociach skryta".
O kim/o czym tu mowa, kiedy nie ma do tego żadnego nawiązania, ani wcześniej, ani później. Ta dusza? Bo trochę odlegle funkcjonuje i nie bardzo się już łączy przy czytaniu.
Fajny jest powtarzający się motyw tej drogi i doliny/ gościńca. Spaja całość.

[Leon Gutner]

Mam spore wątpliwości co do czwartej i piątej strofy .
Wyraźnie odstają treściowo od poprzedniczek .
Poza tym ani o cal nie zgadzam się z Mirkiem. Nie trzeba wszystkiego w wierszu otwierać wyjaśniać i tłumaczyć .
Poczytałem ciekawie .

Z uszanowaniem L.G.

[mirek13]

Czyli rozumiem, że czaisz ten wers, Leonie.
Wiedziałem, że jestem głupi, ale za odległe to od duszy. Wygląda na samoistny byt z niczym nie powiązany. No i trochę dziwne, że akurat mnie posądzasz o wyjaśnianie, czy tłumaczenie wszystkiego w poezji.
Ale ten akurat wers jest tylko efekciarstwem w starym stylu.

[EdwardSkwarcan]

Mirku, pewnie Autorka miała na myśli zaniedbane, porośnięte roslinami sianymi przez wiatr mogiły, odwiedzane raz w roku przez bliskich, lub kompletnie zapomniane
Ciekaw jestem kiedy ostatnio tam byłeś? Wybacz niedyskretne pytanie

[ryba]

Dobry wieczór Panom

Mam spore wątpliwości co do czwartej i piątej strofy .
Wyraźnie odstają treściowo od poprzedniczek .

Nie odstają, Leonie.
Istnieje bowiem coś takiego, jak miłość karmiczna. Ja, zodiakalna ryba, święcie w to wierzę.
Dużo by o tym pisać, ale pozwolisz, że nie będę rozwijać tegoż "odlotowego" tematu

--------------------------

to Ci powiem, że czasami zgubiłeś rytm.

Wiem, ostatnie wersy czwartej i piątej strofy mają dziwięć sylab, zamiast ośmiu, ale (na moje ucho) nie powoduje to
drastycznego rozchwiania rytmu.

I konwencja, metafory oraz użyte zwroty, trącą często katakumbami.

Właśnie tak miało być. I jeśli (choćby w małym stopniu) udało mi się utrafić w odpowiedni ton, to nie jest chyba tak źle

Czasami myśl gubi się w poszukiwaniu udziwnionych związków, robionych pod efekt i rym.
Bo wytłumacz mi wers "I mchem porosła, w paprociach skryta".
O kim/o czym tu mowa, kiedy nie ma do tego żadnego nawiązania, ani wcześniej, ani później. Ta dusza? Bo trochę odlegle funkcjonuje i nie bardzo się już łączy przy czytaniu.

Mirku, nie ma tu efekciarstwa ani naciągnia pod rym. Kwestionowany przez Ciebie wers jest (wraz z resztą trzeciej strofą) kontynuacją ostatniego wersu drugiej strofy: "mroczne pochłoną mnie knieje". Może powinnam zapisać to jednym ciągiem, bez rozbijania na "kawałki"?
A o kim/o czym mowa? Nie wiem jak wytłumaczyć Ci "coś", czego nie da się zbadać "mędrca szkiełkiem i okiem"

[mirek13]

Ale da się zbadać okiem człowieka też popełniającego wiersze. Jeśli się da, a tu faktycznie jest kłopot.
Przynajmniej dla mnie.
Twoja konwencja jest Twoja. Ja oceniam podług własnej, co jest przecież oczywiste.
Podobnie jak gryzienie się tego rytmu.
Może niedługo tam będę, Edwardzie, ale to już faktycznie moja sprawa.

[gal.a]

Moim zdaniem "niezrozumiałą" część należy czytać tak:

"mroczne pochłoną mnie knieje.

I [ja] mchem porosła, w paprociach skryta
zapadnę w sen długowieczny."

Ale fakt, też nie wiem, jak i dlaczego nagle jednak się zejdą?
Gdy przestaną błądzić na manowcach i prostą drogą (gościńcem)
w końcu pójdą?
Może tak być. Nawet musi, skoro "w mgle pokusy już nie zbłądzimy...".

Ale to tylko ja czekająca na wielkie "dupnięcie"