Odpatrzenia.

[Nula.Mychaan]

Pierwsza strofka rewelka, pozostałe moim zdaniem trochę słabsze, nie mówię że złe, ale nie dorównują pierwszej. Ostatni wers uważam za zbędny.
Marcin popraw literówki.

[mirek13]

Mam ja z Twoimi wierszami...
Z jednej strony bardzo nie lubię nad poezją przesadnie dumać, z drugiej strony jesteś wystarczająco oryginalny i intrygujący, aby po nią sięgać.
Czy odpatrzenia są jakimś odpryskiem odparzeń? Czy zawarte tu zwierciadło, jest formą odwrócenia? Czym jest parter? Najniższym poziomem uczuć?
Wspomnienia. Czas marzeń i oczekiwań w zderzeniu z tym, co dzisiaj. Taki nul, a jednak... chyba warto było, choć peel przemawia tylko ze smakiem goryczy w zakończeniu.
Powinienem też wspomnieć w stosunku do zakończenia, o trywialnym drążeniu skały przez kroplę.
Albo o japońskiej torturze kapiących kropel na głowę nieszczęśnika.
Nie wiem, którą opcję wybrać.
Dobry.

[tetu]

Podoba się. Odpatrzenia to idealny tytuł. Od patrzenia czasami pęka serce, ale też wzbiera radość. W tych zwierciadłach duszy, w zakamarkach naszych umysłów są takie szufladki których się nigdy nie zamyka. Mów co chcesz Marcin, ale zawsze wyczytuję tutaj pamięć o kimś kogo przypominają dziewczynki i te wspólne chwile pełne życia i radości. Wujek Marcin dba by wspomnienia były porządnie odkurzone i jak piszesz w komentarzu są utrwaleniem rzeczywistości. Zgadza się w końcu tak wiele zostało.
3 i 11 wers bez "te" poza tym bardzo klimatycznie.

[Marcin Sztelak]

Wspaniały klimat, pisanie dla dzieci trudna sprawa, a Ty dajesz radę.

Pozdrawiam.

[Karma]

Mirku, jakie tortury? Ten kamień, to ja - to mnie tak rozmiękczaja i rozkładają na czynniki pierwsze, te moje trzy szkraby i jedna nastolatka. Masz chyba dzieci z tego co pamiętam, wiec wiesz jak to jest, kiedy pierwszy raz się do ciebie uśmiechną, tak świadomie - kiedy myślisz, że w życiu już nie zaznasz takiej euforii, jak w tej jednej chwili, a potem przezywasz to za każdym kolejnym uśmiechem. A potem ci mówią, że na świecie nie ma magii. A to przecież nie są nawet moje dzieci, tak na dobrą sprawę, a tak je traktuje.

Chce być częścią ich życia, w miarę możliwości jak największą, nie chce być jakimś tam wujkiem, którego widzą od święta - wiem, że z wiekiem to minie, ta więź osłabienie trochę, dlatego korzystam póki mogę. I chce, żeby kiedyś - jeśli tylko będą chciały - miały po mnie pamiątkę.

I oczywiście, że kogoś mi przypominają - mnie, małego Marcina. Sporo ze mnie mają

Ci do poziomu między stronami - to wiersz dla dzieci, nie będę budował piętrowych metafor, takich jak zwykle - bo nie skumaja, nawet jako dorośli, skoro tak często nawet wy nie wiecie o co mi chodzi. A chcę, żeby rozumialy jak bardzo je kocham

Parter to cokolwiek. To fundament, a nie najniższe piętro - a zwierciadło to wzajemnośc, która od nich czuje

Jeżu, jak ja je kocham!


Dzięki wszystkim za czytanie, literówki poprawie z kompa. Jak na coś nie odpowiedziałem, to upominać się

[tetu]

Chce być częścią ich życia, w miarę możliwości jak największą, nie chce być jakimś tam wujkiem, którego widzą od święta - wiem, że z wiekiem to minie, ta więź osłabienie trochę, dlatego korzystam póki mogę. I chce, żeby kiedyś - jeśli tylko będą chciały - miały po mnie pamiątkę.

Zalogowałam się tutaj specjalnie dla tego komentarza.
Marcin masz mój ogromny szacunek. To piękne co napisałeś, a więź wcale nie musi osłabnąć. Wiem co mówię i bardzo dobrze Cię rozumiem. Dbaj o to, pielęgnuj,a to zaowocuje. Te młodziutkie owoce dojrzeją i będziesz czerpał z tego drzewa do końca życia. Mam takie drzewo w swoim ogródku.
Ale siem rozczuliłam. Cieszę się że zajrzałam ponownie.

[Karma]

Wiesz. Jestem cholernie samotnym typem, co zresztą widać po moich tekstach. Cała miłość, jaką się we mnie skumulowalala, dostała się Im.

Aż strach, co będzie jak będę miał swoje
Dzięki za mile słowa. Można mówić o mnie wiele rzeczy, ale jestem szczery w tym co pisze. Przynajmniej w tym

[mirek13]

Podejrzewałem Cię o obrzydliwy sentymentalizm i nadmierną wrażliwość.
I wiesz co? To komplement

[tetu]

Mi już nic nie musisz mówić więcej. Ja już swoje zdanie mam. Ten cholernie samotny typ ma w sobie więcej niż myślałam. Od początku wiedziałam o czym jest Twoje pisanie co czasami podkreślałam w komentarzach, ale że usłyszę coś takiego... no. Cieszę się że mogłam Cię poznać. Idę se poryczeć 3m się

[Karma]

Nie za bardzo rozumiem, co myślałas wcześniej, ale pół przyjemności po mojej stronie. I nie mów tak, jakbyśmy się żegnamy, to dopiero początek cyklu - wierzchołek góry lodowej. Najstarsza pisze książkę, czyli idzie w ślady wujka. Cykl się skończy, kiedy napisze wiersz razem z nimi. Tego sobie życzę z całego serca

Mirku - o mojej nadwrażliwości i sentymentalizzmie chowany tak głęboko, że to pandemonium, krążą legendy


Ja tylko tak udaje, że się nocy nie boje - cytując jakiegoś klasyka.
O, z jakiego to wiersza?