Oblicze

[alchemik]

Cisnąłem wzwyż kamieniem, aby jeszcze szczerbę
dołożyć do tej pustej, sino trupiej twarzy.
Po usłyszeniu plusku, mogłem tylko marzyć,
że nie w kałużę upadł, lecz w wody jeziorne.

A niebo było ciemne, chmurzasto jesienne.
Oblicze, albo skryte, lub nie było nocy.
Zwiesiłem twarz w odbicie, którym muszę kroczyć.
Rozlane, podeszczowe. Wstęp w muliste kręgi.

Dantejskie, choć zaiste, nie nazbyt piekielne.
Raczej całkiem przyziemne w liściach plądrowaniu.
Brudne kopce rozgarniam, złoto przysypały.

Przestałem nawet myśleć, jak pąki zielennie
opinają gałęzie, kikuty skrywając.
Tyle chmurności, zimy, ja tak niewytrwały.

[Paweł D.]

Takie trochę gotyckie, coś z Edgara Poe i coś z Nicka Cave'a. Albo to dobrze, albo źle. Źle bo może myszką zbyt trąci, a dobrze, bo w sumie mi się podoba. Na pewno wart komentarza. Pozdrawiam.

[Leon Gutner]

Zdecydowanie to dobrze .
Leon trafiony .
Bardzo ładny wiersz .

Z uszanowaniem L.G.

[alchemik]

Dziękuję, Pawle, pewna gotyckość i stylizacja tekstu jest zamierzona. Wynika z podawanych emocji.
Leonie bardzo dziękuję.