Szczekalnie

[point of view]

za zamkniętymi oknami wkręceni
jak podłe żarówki ciemnych klatek
w poranne rytuały zagubionych skarpetek

tu wszystko pasuje do siebie
pęknięta szyba i parapet z wierszem Rilke
po którym pełznie nędzny robak
we wnętrzu róży nagle skręca pod prąd palców
tam tylko gołębie i poeci oparci o biel
z wrośniętymi w plecy od pokoleń wiecznymi piórami
i rynna do której chmura zlewa niebo
powietrze strząśnięte z powiek uwięzło
w sieciach martwych firanek

przeistoczeni w szum odchodów
zanim spłyną pod ziemię
jęczą w ścianach odarci do martwego
połykają języki parzą herbaty ze starych gazet
opierają oczy o podrapane marzenia
wieszają myśli na paskach od spodni
szlufki też powinny oddychać pełnym otworem
każdy ma prawo wyć
za zamkniętym oknem

[witka]

podłe żarówki w ciemnych klatkach

przeczytał się, szacun

[point of view]

... poprawione

[lczerwosz]

tu wszystko pasuje do siebie

Nie. Nic nie pasuje. Mi nie pasuje. Podłość losu.

wieszają myśli na paskach od spodni

Najlepiej niech się już sami powieszą, mniej będzie do czytania.

każdy ma prawo wyć
za zamkniętym oknem

To jak niepełnosprawni uwięzieni w mieszkaniach w bloku bez windy, żeby nie kłuli oczu pasażerów czarnych limuzyn. Jak wycia nie słychać, znaczy nie boli.

połykają języki parzą herbaty ze starych gazet

Szczekalnia jak wyszalnia, najpierw mi się skojarzyło ze szczujnią, ale to inny temat.
Każda linijka warta omówienia, przemyślenia, a może wykrzyczenia oburzenia. Świetne.

[Nula.Mychaan]

Od tytułu aż po puentę świetny wiersz

[mirek13]

Fakt, to piękny wiersz od tytułu, aż do końca tylko...
o co chodzi?
Bo ja prosty chłop.
Doceniam bardzo dobry sposób zapisu, świetny klimat, metafory, ale nie dla mnie taka głęboka poezja.
Ja ją chcę czuć, a nie spekulować.
Bo ja prosty chłop...

[point of view]

.. chodzi o to, że jeśli zamkniesz dokładnie okna i drzwi możesz słuchać głośniej muzyki albo powrzeszczeć sobie w łazience, albo przyłożyć żonie, teściowej, dziecku, psu (niepotrzebne skreślić), możesz się nachlać do nieprzytomności (tylko nie pawiuj z balkonu), stłuc kilka talerzy, ... itd. bez wizyty trójki klasowej następnego dnia. Ot taki wierszyk o frustratach, co boją się bać, względnie depresjonistach i alpinistach na emeryturze co tańczą na rurze.