Pod literami

[point of view]

uczą się patrzeć wspak
odczytywać życia z zapisów
okrojonych przez szalonych recenzentów
tyle tu kochanych
jedynych
po ciężkiej chorobie
tragicznie młodych
nieodżałowanych
pięknych
w sile wieku
wykutych w kamieniu

na górze zostają tylko niepotrzebni i źli

reszty domyślać się można z ilości kwiatów
mchu i ławeczek na pół osoby
słoików z zielona wodą
niewyraźnych dat i braku liści

problem w tym że noc gęsta
jak zaciśnięte bólem palce
rozpuszcza się w piachu
aż po samo dno

niewytłumaczalny cud rozproszenia ciemności
zależy od dłoni no i zapałek
wystarczy jedna

[witka]

Piękny, dobry.
O życiu, samotności, o roli przypadku, odbieraniu życia.
Już pierwsze trzy wersy niosą taki ładunek jak zaopatrzenie dla Armii Czerwonej przed zdobywaniem Berlina.
I jeszcze mój komentarz /jak większość/ nie pasujący do opisanej sytuacji. Jak Pancerfaust do nosa.

Ogromny szacun Point.

[point of view]

... da, da synoczku, nużna nam pabieda, nada priwstanuć na cypoczki, żdi maleńkij żdi kagda idut żołtyje dożdi...

(troszkę Jesienina , wszak jesień nam się przytrafia)


... dzięki witka

[gal.a]

Pod złotymi literami życie nabiera innego wymiaru, ciemniejszego, choć nad nimi
nie wypada źle mówić.
Zapadają się w piach i w niepamięć, powoli, wraz z każdym wyciętym drzewem, czy rozkruszonym pomnikiem,
które były drogowskazami.

Czasami zastanawiam się, czy ta jedna zapałka jest dla nich, czy dla nas?
Tak często pamięć jest przemieniana w licytację, wszystko na pokaz, bez żadnej refleksji.

Bardzo dobry wiersz, puenta każe przystanąć i przeliczyć zapałki z ilości na jakość.

[Tjereszkowa]

I tylu niezastąpiąnych chciałoby się dodać... Niesamowite historie, dramaty, zdrady i poświęcenia... żeby tylko okrojone litery mówiły więcej.
Dobry, zatrzymujący liryk. Lubię chodzić po cmentarzach, dobrze mnie to ustawia.

[tetu]

Treść bardzo refleksyjna Point, taka do zadumania.

problem w tym że noc gęsta
jak zaciśnięte bólem palce
rozpuszcza się w piachu
aż po samo dno

niewytłumaczalny cud rozproszenia ciemności
zależy od dłoni no i zapałek
wystarczy jedna

Ten fragment najbardziej. Wzbudził we mnie ogrom emocji.

[Nula.Mychaan]

Bardzo emocjonalny i piękny.
Wlazł mi pod skórę

problem w tym że noc gęsta
jak zaciśnięte bólem palce
rozpuszcza się w piachu
aż po samo dno

Ta strofka wywołała gęsią skórkę.

[Hosanna]

najbardziej podoba mi się

niewytłumaczalny cud rozproszenia ciemności

ale wiersz też ciekawy
np interesująco pokazana ludzka skłonność do idealizacji tego co było
i do niedocenianie tego co jest

[eka]

I gdy tak podmiot duma nad prawdami pomnikowych inskrypcji, niech proszę weźmie pod uwagę np. śmierć ich zleceniodawców. Zapomniane groby, to niekoniecznie weryfikacja prawdy o charakterze spoczywających pod nimi.
Chociaż, czy kiedykolwiek widziałam napis z negatywną treścią?
Nie.
Ciszej nad tą trumną - chyba to działa. I majestat śmierci. Nawet zbrodniarza.

Dwie ostatnie zwrotki mówią co innego.
O prawdziwym bólu, płomieniu pamięci, cudzie wyrwania z ciemności.
-------------------------------------------------------------
Bardzo dobry wiersz.

[point of view]

... bylem, jak wszyscy ostatnio u przeźroczystych... spłakane deszczem litery wyskrobane w kamieniach znikały... dopiero gdy zawial cieplejszy wiatr pojawiały sie historie... tycie, tycie.