Drzwi do drzwi

[point of view]

w pokoju do którego od dawna nikt już nie wchodzi
wspomnieniami skrzypią podłogi

z szyb znikają pospieszne oddechy
przeszłe dni uwięzione w pajęczynach trzepoczą pod sufitem

nie myśl że jesteś wysublimowanym kolorem
to tylko podcięte skrzydło uwolniło tęczę

nikomu niepotrzebną czułością ścierasz ból
z kolan wrośniętych w pacierze

nie potrafisz rozgrzać dłoni w głębokich
kieszeniach wśród skasowanych biletów

już wiesz że rozstania mają zawsze najgłębsze oczy
to te zakłopotane w stercie wyświechtanych spojrzeń

pewnie słyszysz jak pustymi ulicami
przez ciszę obręcze smutku toczę

[lczerwosz]

Chciałem zacząć od "smutno mi Boże". Ale maska wesołka spada po przeczytaniu. Te oczy widzę jeszcze długo. Bardzo długo.

[Nula.Mychaan]

Tomaszu, wiesz ten wiersz aż boli, przejmująca samotność. Bardzo obrazowy, a to uwielbiam w poezji
Bardzo dobry, ale mam takie małe ale, ta dopełniaczówka trochę mi szpeci całość.
Żeby nie było generalnie nie jestem tak całkiem anty metaforom dopełniaczowym,
bo czasem ładnie wzbogacają wiersz, ale tutaj mi zazgrzytała
Nie lepiej by było
przez ciszę toczę smutek jak obręcz

Sorry za gmeranie.

Rzeczywiście jest obręcz