tyle we mnie czerni ile bieli

[biegnąca po fali]

tyle słów

tylko treści jakby mniej
nie pomaga dialog ze ścianą
ta chłodem odpowiada na dłoń
w miejscu przyłożenia dogasa światło
a mogłabym przysiąc że szarość
przychodzi z powietrzem

gdziekolwiek spojrzę północ
i nie wiem czy oszalał świat
czy tylko busola w mojej głowie
myli tropy po których można by wrócić
do pierwszego kłamstwa
drogi prowadzącej na skróty

bez skruchy
i oglądania się wstecz

będzie jak jest
nie inaczej

nad głową sufit
zachmurzony jak Bóg

i mech na poduszce

[tetu]

Kiedy przeczytałam tytuł, pomyślałam, no wreszcie peelka nabrała równowagi i harmonii.
Pół na pół, jest dobrze. Myślałam, że będzie bardziej optymistycznie.

Po analizie całości dochodzę do wniosku, że nadal (chodź bardziej pogodzona) pesymistycznie podchodzi do życia i samotności która ją dotyka.
Błądzi usiłując znaleźć odpowiedź na pytanie które ją dręczy od dawna, dlaczego los jest tak okrutny

gdziekolwiek spojrzę północ
i nie wiem czy oszalał świat
czy tylko busola w mojej głowie

w wytłuszczonym fragmencie zmieniłabym szyk "świat oszalał"
Nie wierzy, że ten zły los, to rzekome fatum, może się odmienić więc przyjmuje

będzie jak jest
nie inaczej

nad głową sufit
zachmurzony jak Bóg

i mech na poduszce

Konkretna ta puenta, mocna.
Podoba mi się też fragment

mogłabym przysiąc że szarość
przychodzi z powietrzem

wstecz*

[lczerwosz]

w stecz

na razie tylko drobiazg
wstecz nie w stecz

[biegnąca po fali]

Ale wstyd. Podstawiam rąsie pod linijkę.

[tetu]

Lipnicka śpiewała że "wszystko się może zdarzyć"
Chodź przytulę Cię

[biegnąca po fali]

Tak przy ludziach???!!!

[tetu]

No i co? To już pogłaskać nie można? nie smutaj.

[eka]

Wszechświat między ścianami i pod sufitem.
Dobry wiersz, który zaczęłabym od: gdziekolwiek spojrzę północ.
Dwie pierwsze linijki - często powtarzana prawda, więc mało odkrywcza, ale nie ma oczywiście nakazu oryginalności w pisaniu:)
I dlaczego ściana miałaby zawierać więcej treści niż słowa? Nie wiem. Być może ściana w wierszu jest metaforą. Ale czego? Świata? Samotności? Barier? Może opcji oglądu świata.
Szarość przynosi podmiotowi, czyli ściana decyduje o barwie życia.
W drugiej części za ścianę można uznać samą peelkę. Jej stan świadomości.
Sama siebie dotyka, gaśnie i próbuje odnaleźć kłamstwo, które niebycie ścianą usprawiedliwiało.
Trzeci akt - pogodzenie się ze światem w sobie.

[biegnąca po fali]

Jak zawsze trafnie, Ewo. Dziękuję za próbę zrozumienia sytuacji peelki.
Za przystanięcie pod wierszem:)

[witka]

https://www.youtube.com/watch?v=Txwq5JKzrIs