o haftowaniu i wyszywaniu ikonek

[witka]

na początku były makatki w rozkwitaniach dziewcząt
zapach ciała i włosów do podebrania poza wiejską ścieżką

trudno ustalić kto był łowcą ciem na domowe ognisko
wyłączność wilgoci oczu z własnym ujęciem cieku wody

glazura na licencji z Lascaux okazała się importem wiedzy
to rodzice a nie Lucyna Ćwierczakowiczowa czy Picasso

uczyli jak rozbierać zwierzęta po uboju i pozyskiwać
własną duszę dla świeczek na mogile

o wieczności nie wspomnę

[Marcin Sztelak]

O wieczności lepiej nie wspominać, dość osobisty, ale to chyba charakterystyczny rys u Ciebie.

Pozdrawiam.

[Lucile]

Czasami miewam dziwne - nawet dla samej siebie - skojarzenia.
I takie właśnie wywołały te wersy:

glazura na licencji z Lascaux okazała się importem wiedzy
to rodzice a nie Lucyna Ćwierczakowiczowa czy Picasso

uczyli jak rozbierać zwierzęta po uboju i pozyskiwać
własną duszę dla świeczek na mogile

o wieczności nie wspomnę

niemalże automatycznie po ich przeczytaniu wyświetlił mi się obraz, a w zasadzie portret Ambroise`a Vollarda (swego czasu znanego handlarza dziełami sztuki), który niegdyś miałam okazję podziwiać w Muzeum Puszkina w Moskwie. Oczywiście, wyszedł spod pędzla Picassa, w latach 1909-1910, kiedy to malarz wszedł już w kubistyczny okres. Wielka głowa marchanda, w kolorze cegły, lub po prostu ciała, jawi się niemalże jak „rozfragmentowana tusza”, lub jeszcze nie ułożone, bezładnie rozsypane płytki glazury. Takie rozpryski, odłamki, ułamki malarstwa, pomnożenie obrazu, a jednocześnie, jakby; im bardziej szukasz obrazu w obrazie, tym bardziej Picasso z nonszalancją oraz ironicznie ukazuje, że życie nie jest zrobione z obrazów. Że życie, tak jak na tym portrecie, jest niestabilną - ciągle podlegającą zmiennej korelacji – rzeczywistością i jednocześnie nierzeczywistością pomiędzy ludźmi; pomiędzy ludźmi a otoczeniem; pomiędzy modelem a artystą; w końcu pomiędzy dziełem a jego odbiorą. I to nie portretowany, a właśnie realność poza obrazowa rozpada się na krystaliczne rozpryski... na wieczność.

Przepraszam Witka, że taki, zamiast komentarza - jak Pan Bóg przykazał - rezonans wywołał Twój kolejny, dobry wiersz.

PS. A moja słynna imienniczka, swego czasu, niejedno życie rodzinne uczyniła smaczniejsze.

Lu

[witka]

Lu jak tuszka blondynki odleżała trochę w chłodnym można było ją rozbierać palcami.

Ja tam do trofiejnego Nadmetrażu w St. Petersburgu nic nie mam ani ze skolonizowanymi ludami po swoje na Luwer, ani British Museum nie ruszam.
A hierarchi dziejowej makatek i wszelkich form przetwórstwa wg starych receptur na użytek własny nie sposób przechwalić.

[Nula.Mychaan]

Ja odbieram Twój wiersz jak patchwork obrazów z życia, wspomnienia,
jak pojedyncze obrazki z życia- fragmenty rozproszone na dużej kapie, a całość tworzy coś pięknego.
Witka bardzo mi się podoba