Zamiast księżyca

Wiadomość

point of view · #1 Post autor: **point of view** » 25 lis 2017, 14:19

patrzysz jakbyś chciał zrobić ze mnie świętego
wtedy jeszcze nie znałem słowa respekt
rozproszony w rozrzuconym w czasie
z rozdartą bólem głowy tato
pochylałeś spojrzenia nade mną
były takie nieśmiałe
kiedy dotykały moich oczu

wieczorami wyświetlałeś bajki
zamknięte w małych dłoniach
w łóżeczku z drewnianymi szczebelkami
sny z rozświetlonej ściany
uspakajały noc

w wagonach bajecznych cukierków
pierwszy raz pomogłeś schować
chłód wielkiego nocnika

byłeś taki wielki i mocny
a poślizgnąłeś się na bliźnie świąt
zostawiłeś bułeczki z cynamonem
i usta matki

więc żegnaj
czasami nazywają to zdecydowaniem
zadzwonię kiedyś
zadzwonię na pewno

point of view · #2 Post autor: **point of view** » 27 lis 2017, 11:18

... uzupełniony.

witka · #3 Post autor: **witka** » 27 lis 2017, 12:24

Dobry, przedłużony, ale bardzo dobry.

Nula.Mychaan · #4 Post autor: **Nula.Mychaan** » 27 lis 2017, 16:38

point of view pisze: ↑
25 lis 2017, 14:19
wieczorami wyświetlałeś bajki
zamknięte w małych dłoniach
w łóżeczku z drewnianymi szczebelkami
sny z rozświetlonej ściany
uspakajały noc

Ta strofka najbardziej mi się podoba, ale cały wiersz ma klimat i sporą dawkę nostalgii,
od razu nasunęły mi się sceny z mojego własnego dzieciństwa

Marcin Sztelak · #5 Post autor: **Marcin Sztelak** » 27 lis 2017, 20:47

Bardzo nostalgiczny i rozliczeniowy w końcówce wiersz. Łapie za serce...

Pozdrawiam.

#6 Post autor: **eka** » 01 gru 2017, 18:40

Hm, zdecydowane: żegnaj i zadzwonię na pewno.
Zadzwonię na pewno - pointa, która wynika ze wspomnień podmiotu z okresu wczesnodziecięcego. Wzrusza portret ojca, który odszedł, a powód odejścia był wtedy dla syna niezrozumiały: blizna świąt - tak dziecko nie powie, w wierszu mamy obraz z retrospekcji, z dorosłego punktu widzenia.
Pierwszy wers jest niesamowicie nośny. W 100% określa poczucie winy ojca po spotkaniu z dorosłym synem. I nadzieję ojca, bo święty wszystko, a więc i osierocone dzieciństwo potrafi wybaczyć. Dziecko, dorosłe, widzi respekt i nieśmiałość wobec siebie. To na pewno pomogło, aby powstał wers ostatni.
Podmiot liryczny szuka miejsc w pamięci, które mogą w tym akcie miłosierdzia pomóc.
I chyba dlatego ani razu nie pisze o minusach samotnego dzieciństwa.
Ambiwalencja doznań: zostawione usta matki - tutaj wyrzut i bajki na dobranoc, cukierki, siła i moc.
Prokurator i adwokat w jednej osobie.
Najpierw osąd pierwszego: żegnaj.
Ale adwokat wymusza: zadzwonię.

Respekt ojca i zdecydowanie syna. Zawsze można odwrócić swoje emocje.
Przyciąga rozum i emocje Twój liryk, Poincie.
Zamiast księżyca nocy- słońce dnia?
Dobry wiersz.

point of view · #7 Post autor: **point of view** » 01 gru 2017, 20:45

Ewo! Dziękuję Ci za tak wnikliwą egzegezę