Niebieski

[teo]

witajcie ponownie moje myśli
ach cudowne myśli
gdy człowiek człowiekowi wrakiem
kwitniecie moje paprocie

podlewam was najlepszym
co chemia mi dała
i czekam na jej cichy głos
odlećmy dziś daleko

zero do ósmej
budzi mnie jej zimne ciało
budzi mnie wesoły diabeł
który nie pozwala powiedzieć
Tego

w zamian mówi
dziś polecimy jeszcze dalej

[tetu]

Mocno mnie zastanawia ten wiersz Teo.
Pomijam powtórzenia, bo zaraz mnie sprowadzisz na ziemię że tak ma być ale nie, nie to mnie zastanawia.
Tytuł, to po pierwsze, kojarzy się z chłodem, przynależnością do nieba, więc gdzieś tam po drodze z ciałem niebieskim, astronomiczne klimaty.
Druga rzecz to zero do ósmej. Z matematycznego punktu widzenia potęgując osiągniemy zero, czli gdzie właściwie można odlecieć? chyba że bardziej w kontekście geograficznym, jakieś położenie, własny ląd, świat.

gdy człowiek człowiekowi wrakiem
kwitniecie moje paprocie

to jest bardzo ładne.

Pomyślę sobie jeszcze nad nim.

[Marcin Sztelak]

Ciekawie, nawet intrygująco, mimo jednoznacznego skojarzenia tego odlotu. I odnalezione kwiaty paproci i wesoły diabeł...

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

Witaj,
coś jest w Twym wierszu, co przykuwa - być może to niejednoznaczności. Piszesz:" gdy człowiek człowiekowi wrakiem
kwitniecie moje paprocie " - podobnie jak Tetu uważam, że to chwyta za wyobraźnię. Ogólnie - pomimo ponurego klimatu ( dla mnie jako odbiorcy) - myślę, warto zatrzymać się przy tym utworze
H8

[teo]

Pomijam powtórzenia, bo zaraz mnie sprowadzisz na ziemię że tak ma być

No cóż. Tak miało być

Druga rzecz to zero do ósmej. Z matematycznego punktu widzenia potęgując osiągniemy zero, czli gdzie właściwie można odlecieć? chyba że bardziej w kontekście geograficznym, jakieś położenie, własny ląd, świat.

Troszkę przekombinowałaś tym razem tetu. tu chodzi po prostu o godzinę. Ale więcej już nic nie wytłumaczę

Dziękuję tetu za Twój niezwykle ciekawy komentarz

Wam także dziękuję Marcinie i Henryku za odwiedziny i miłe słowa

Pozdrawiam Wszystkich
teo

[Nula.Mychaan]

Zaintrygowałeś

gdy człowiek człowiekowi wrakiem
kwitniecie moje paprocie

super metafory

[tabakiera]

Być może mylnie interpretuję, ale wg mnie to wiersz o dążeniu do doskonałych odlotów i omijaniu, co najważniejsze.
Niebieskie jest niebo, niebieskie są tabletki, niebieski kojarzy się z bujaniem w obłokach.
Niebieski może być też ptak.
Do aniołów nie sięgam.

A to podlewanie paproci to mi się moczem kojarzy.
I wszystko pasuje.

[tetu]

To ja tak głęboko zaczęłam swoje wykopaliska, a Ty mi mówisz że chodzi o godzinę? No toś mnie wpuścił w maliny To co na wierzchu czasami jest zupełnie niewidoczne.
Ok. Czyli jeszcze inaczej. "człowiek człowiekowi wrakiem" - dwie duszyczki po przejściach, które pomimo zagubienia odnalazły właściwą drogę, odnalazły siebie, a co najważniejsze potrafiły się zbliżyć i otworzyć przed sobą. Piękny czas miłości, magii. W końcu kwiat paproci to rzadkość, zatem póki się da niech odlatują, albo wyobrażenia, myśli tak intensywne, które nie pozwalają ani na chwilę zapomnieć o znalezionym, istniejącym choćby przez moment kwiecie, albo po prostu
Sen o Wolności. Bardzo mi zresztą pasuje ta opcja.

[4hc]

przynajmniej uroczy ten bełkot.

[4hc]

tak, człowiek człowiekowi wrakiem - mnie też zatrzymało, bo to jest to co w tym wierszu zatrzymuje. a później puszcza i paprotka, a paprotki pędy są trujące - te młode, a tak w ogóle to hodujmy kwiaty paproci i jesteś moim marzeniem posennym kiedy wstaję do roboty. jej. ale przynajmniej uroczy ten bełkocik