twój ociemniały

[sisey]

[do K.K]

nie wracaj
wyjątkowo mrocznie dziś było
cały dzień zastanawiałem się
o co chodzi mętnym plamom
powieszonym w półmroku
więc tak jak mówiłem
nie wracaj do siebie
do mnie do teraz

           tu

[Marcin Sztelak]

Nie wracaj, a jednak zostań. Bardzo oszczędny i dopracowany liryk. Ruszyło mnie, a ostatnio mało co mnie rusza...

Pozdrawiam,

[sisey]

Dziękuję za widzialny znak, Marcinie.

[Nula.Mychaan]

Podoba mi się ten wiersz, oszczędny, a pełen wyrazu

[eka]

o co chodzi mętnym plamom
powieszonym w półmroku

Bardzo sugestywny obraz stanu relacji oddany metaforą.
Nie wracaj do siebie - krótko, a ileż treści.
Mroczna melancholia.
Udał się wiersz, podziałał w wyobraźni, sygnalizuje niezapisane.

[Lucile]

Gdybym to ja tą K.K. z dedykacji była,
natychmiast bym zawróciła
i „mętne plamy” bezpowrotnie przegoniła.

Przepraszam, za to grafomaństwo.
Tak mi się „uśmiechnęło” przy Twoim treściwym, oszczędnym a przecież celnym, choć nieco przewrotnym przekazie.
Takie wiersze lubię, bardzo. Za pomysł i wykonanie

Pozdrawiam
Lu

[jaga]

bardzo ładnie

[tetu]

Podobają mi się te mętne plamy powieszone w półmroku. Można się zamyślić nad samą tą frazą.
Z całego wiersza bije niezwykła troska o obiekt uczuć. Pod lir pragnie jakby ochronić swoją miłość, poniekąd przed samym sobą.

nie wracaj
wyjątkowo mrocznie dziś było

nie wracaj do siebie
do mnie do teraz
tu

Emocjonalnie tutaj, choć strasznie smutno. Podoba mi się.

[sisey]

Dziękuję państwu za komentarze. Wiersz jest biograficzny. To zapis pewnej chwili. Pewnie można doszukiwać się w nim wyznania uczuć, co zwykle zrównujemy z miłością, lecz ja tu jedynie kronikarzem byłem, a wszystko zaczęło się od pewnego zdania:
- wiesz, to już rok minął jak wędruję i stwierdziłam, że nie mam do czego wrócić [...]