Ostatni dzień potopu

[Marcin Sztelak]

Nie miewam już snów o lataniu
od kiedy spadłem z krzesła.
Prosto pod nogi archanioła
z zardzewiałą aureolą.

Pilśmy spirytus pędzony z siedmiu łez,
dopóki ostatecznie pęknięta żarówka
nie zaczęła świecić na szaro.

Wtedy zrozumiałem
– od dziś także z tobą będę rozmawiać
wyłącznie na migi, przez sen.
A ten nadejdzie gdy arka rozbije
Ararat. W proch.

Od kiedy spadłem z krzesła
nie miewam już słów.

[witka]

Niesamowity wiersz.
Myślę, że sie przeczytał, aczkolwiek autor nie zostawia dużego marginesu w interpretacji, zrozumieniu tej miłości.
Niesamowity.

[tetu]

To bardzo dobry wiersz Marcin, ale w moim odczuciu zmaściłeś go tymi siedmioma łzami. Wiem do czego nawiązujesz, ale to mnie nie przekonało. Spatosiłeś ten fragment pomimo współgrania z tytułem. Może da się zamienić te łzy na coś mniej wytartego, bardziej estetycznego?
Reszta super.

[eka]

(...) przez sen.
A ten nadejdzie (,)gdy arka rozbije
Ararat. W proch.

Zatrzymuje na długo zmysły i umysł ten metaforyczny obraz.
____________
Cały liryk o niemożności uwierzenia w to, co podmiot zamyka w metaforze: sny o lataniu.
Bóg, miłość.
Z kim peel pił spirytus pędzony na siedmiu łzach? Wywołały (one - łzy) potop.
Z archaniołem w zardzewiałej aureoli?
I wtedy się skończyła wiara.
W słowa.

________
(

Pilśmy

)

[Nula.Mychaan]

Bardzo mi się podoba, to rozbicie Araratu - genialne