Love is Here to Stay

[kamyczek]

Pamiętasz jak próbowałeś kiedyś
zagrać dla mnie na skrzypcach?
Nie wyszło ale i tak wzruszyłeś.

To było dawno, z pamięci uleciały
szczegóły, wywietrzały jak aromat
wina sączonego przed laty.

Pozostał bunt na wyblakłych
kartkach. I muzyka.
Nadal lubię Gershwina.

[Bonifacio Sieczepia]

Moim zdaniem to nie jest wiersz, tylko proza poetycka. Temu tekstowi bliżej jest do mikroopowiadania.
Chyba trzeba będzie przenieść.



Ps Też lubię Gershwina.

[P.A.R.]

Sieczepia

widocznie nic lepszego nie ma do roboty ...
choć zapis rzeczywiście jak bryła z geometrii wykreślnej
co do struktury nie byłbym już taki autorytatywny
a by Cię śnieg nie przysypał Kamyczku

[Bonifacio Sieczepia]

widocznie nic lepszego nie ma do roboty ...

Widocznie coś lepszego ma do roboty, skoro tak długo go nie było.
Zapis? Hmmm...
Kształt geometryczny (!), czyli układ wersów i podział na zwrotki, jest charakterystyczny dla wiersza właśnie.
Treść, struktura tekstu, jest zdecydowanie prozatorska.

Kamyczku,
napisać dobry kawałek prozy poetyckiej, to sztuka niebanalna, a ten jest naprawdę dobry.

[kamyczek]

Witaj Bonifacio! Granica między poezją a prozą poetycką coraz bardziej się zaciera, dlatego trudno mi czasami określić czy to już proza czy jeszcze poezja. Cieszę się, że też lubisz Gershwina
http://www.youtube.com/watch?v=rWkkCl8YBAI

P.A.R. miło Cię widzieć.
choć zapis rzeczywiście jak bryła z geometrii wykreślnej
co do struktury nie byłbym już taki autorytatywny - a widzisz, i to jest pewnie ta granica, o której pisałam wyżej.

Przysypał, przysypał, ale już się odkopałam z zaspy i jestem.

Dziękuję z komentarze i pozdrawiam.



Edit:
Bonifacio, nasze komentarze zbiegły się w czasie, dziękuję zatem po raz drugi za ciepłe słowa.

[Miladora]

Ja osobiście lubię taką formę. Jak zwał, tak zwał.

Zastanawiam się tylko, czy nie byłoby dobrze umieścić bliżej ten pytajnik, żeby dać czytelnikowi chwilkę na oddech.
W ten sposób:
Pamiętasz jak próbowałeś zagrać
dla mnie na skrzypcach pierwsze
długie nuty largo? Tak zwyczajnie
bez żadnego pomysłu. Nie wyszło
ale i tak mnie wtedy wzruszyłeś.

A teraz to samo bez jednego zaimka:
Pamiętasz jak próbowałeś kiedyś
zagrać na skrzypcach pierwsze
długie nuty largo? Tak zwyczajnie
bez żadnego pomysłu. Nie wyszło
ale i tak mnie wtedy wzruszyłeś. - żeby zachować formę, dodałam jedno słowo.

No i nie jestem pewna, czy nie pozbyłabym się "duszy". Może jakiś eufemizm?

Dobrego, Kamysia.

[Gloinnen]

Nie wyszło
ale i tak mnie wtedy wzruszyłeś.

"Nie wyszło
ale i tak wzruszyłeś." ---> popieram Miladorę, bez zaimka ten wers brzmi zdecydowanie lepiej.

Popieram też Miladorę w kwestii "duszy" - w zestawieniu ze wspomnieniami robi się soap opera. Zrobiłabym inaczej:

"Love is Here to Stay

To było dawno, z pamięci uleciały
szczegóły, wywietrzały jak aromat
białego wina sączonego przed laty.
Bardziej bolał tylko czas zrastania. ---> o zapominaniu wystarczająco dużo mówisz w tej strofie, więc wers o zrastaniu umieściłabym jako jej podsumowanie.

Pozostały wyblakłe arkusiki pełne buntu ---> pełne - żeby metaforze dodać przejrzystości. Ewentualnie mogłabyś pokombinować - np. "pozostał bunt na wyblakłych arkusikach", coś w ten deseń.
i muzyka. Nadal lubię Gershwina."

Ładny, delikatny, nastrojowy wiersz, po poprawkach dużo by zyskał, ale i tak jest dobrze!
O rozstaniu, ale już na spokojnie, bez krzyku rozpaczy.

Dużo rzeczy zostaje w nas z przeszłości, chociaż w zasadzie chcielibyśmy zatrzeć wspomnienia. Jednak pewne chwile, pewne wrażenia stają się częścią nas samych i wciąż będą powracać...

Pozdrawiam,


Glo.

[kamyczek]

Miladoro, Gloinnen, dziękuję za konstruktywne komentarze, czytam je wnikliwie, bo cenię zdanie czytelnika, staram się wyciągać wnioski z uwag i tym samym doskonalić warsztat.
Dużo rzeczy zostaje w nas z przeszłości, chociaż w zasadzie chcielibyśmy zatrzeć wspomnienia. Jednak pewne chwile, pewne wrażenia stają się częścią nas samych i wciąż będą powracać...
Pozdrawiam serdecznie.