w odwecie

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 14 sty 2018, 17:59

nie powinnam zdradzać, ale mrugasz jaskrawymi kolorami
i wywijasz dna. nie mogę dłużej udawać, że nie wiem
o długiej sekcji mojego mózgu, gdzie

odmienne wyrostki z twojej głowy przekładają
neuronowe pasemka w cyrku hipokryfanii,
co za wyrafinowana rozrywka, ale

to nie znaczy, że chcę doświadczać. czy wiesz,
dlaczego można wiedzieć i nie wiedzieć równocześnie?
dalej, wygarbuj własny płat skóry

i okryj mi czaszkę. tylko tak
wypełnisz dziury po trepanie,
bo jeszcze chcę i nie chcę myśleć.

#2 Post autor: **lczerwosz** » 14 sty 2018, 21:43

A to twoje myśli jeszcze, czy infiltrowane, imputowane?
Samoświadomość pod kontrolą obcego.
Być i nie być jednocześnie, to możliwe tylko w perspektywie relatywistycznej. Ale relatywizm, to pojęcie szersze niż poprawka na prędkość zbliżoną do światła, nawet doskonale czarnego.

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 14 sty 2018, 22:07

Tylko czy aby na pewno to odwet? Wiersz dający do myślenia, choć może nadmiernie skomplikowany. I ta uderzająca niepewność w puencie, lecz w końcu takie jest życie, pełne wątpliwości.

Pozdrawiam.

witka · #4 Post autor: **witka** » 16 sty 2018, 9:57

Chyba zaginął mój komentarz albo mam zwidy.
Trochę mnie przeszyło.
Miałem kiedyś ostro okrojony rdzeń kręgosłupa i po wybudzeniu powiedziałem zagubionej żonie:
Profesor zaleca zmianę pozycji, może być tylko lepiej.

Ostatnia strofa najlepsza.

#5 Post autor: **eka** » 16 sty 2018, 10:26

Sorry, Witka. Drugi raz piszesz komentarz, a i ja po raz kolejny odpowiadam.
Ósme jest niestety wciąż pod kontrolą... błędu technicznego.
Mam jednak głęboką nadzieję, że nie będziemy się cofać do punktu startowego:) Przetrwamy, mając takich userów jak Ty.
Aktualna sytuacja to wyjątkowo mocny test dla tutaj publikujących twórców i komentatorów. Kto zostanie, kto odejdzie, komu zależy?
Jest tyle innych portali...

Leszku, Marcinie - dziękuję za interesujące, trafne w mojej ocenie opinie.

4hc · #6 Post autor: **4hc** » 16 sty 2018, 18:11

kim jestem żeby mówić sobie kim jesteś
autolobotomiczne urojenia
skapują na podłogę i krzepną

#7 Post autor: **eka** » 16 sty 2018, 19:29

4hc pisze: ↑
16 sty 2018, 18:11
kim jestem żeby mówić sobie kim jesteś
autolobotomiczne urojenia
skapują na podłogę i krzepną

Na pewno ma być w 1. linijce zaimek: sobie?
Chwycił ten komentarz mocno moje myśli. I trzyma.
Dzięki.

#8 Post autor: **Gloinnen** » 17 sty 2018, 16:59

Dla mnie - mimo entuzjastycznych komentarzy poprzedników - ten wiersz wydaje się średnio udany. Brakuje mu prostoty i pełnej kontroli nad językiem, zwłaszcza w pierwszych dwóch strofach.

eka pisze: ↑
14 sty 2018, 17:59
odmienne wyrostki z twojej głowy przekładają
neuronowe pasemka w cyrku hipokryfanii

Bez urazy, ale to brzmi jak opis makabrycznej sceny z jakiegoś upiornego science fiction.

Trzecia i czwarta, bardziej wyważone (językowo) i mniej kanciaste, brzmią zdecydowanie lepiej.

Pozdrawiam, Glo.

#9 Post autor: **eka** » 17 sty 2018, 19:44

Gloinnen pisze: ↑
17 sty 2018, 16:59
Bez urazy, ale to brzmi jak opis makabrycznej sceny...

Czyli się udało.

Trudno temat wiersza zobrazować w sposób prosty, bo jest próbą przedstawienia wpływu dziwnych i mocnych w skutkach ingerencji kilku wytworzonych tożsamości w psyche podmiotu.
I niezdecydowaniu tegoż, mimo rosnącego buntu.
Dzięki, Glo.
Bardzo cenię sobie Twoje opinie.
Jednak, nie zauważyłam w komentarzach Twoich poprzedników nawet ziarenka entuzjazmu:)
Pozdrawiam:)

#10 Post autor: **Gloinnen** » 17 sty 2018, 23:02

Z tym entuzjazmem to może trochę przesadziłam, albo wyczytałam go w komentarzach, które już poznikały.

Co do makabryczności sceny - nie do końca jestem pewna, czy się udało, bo raczej miałam na myśli taką plastikową makabrę, kiczowaty efekt specjalny, a nie makabrę psychologiczną. Co do tej ostatniej, nie miałabym absolutnie nic przeciwko, tylko osobiście nie przyjmuję jej w takiej wersji. Choć to, oczywiście, bardzo subiektywny ogląd.

:kofe: