Granatowy

[teo]

Granatowy _{wersja 2 poprawiona}

ciągle brakuje części mnie
ale nie potrafię już i nie chcę
szukać jej w ludziach

intymnie przybieram postać chłodu
gdy dzień w dzień nieubłaganie i bezlitośnie
umieram w mikrocząsteczkach

nie przeliczyłem duszy na kilogramy
i ktoś wybiera ziarna zostawiając mi
nieskończone współczucie w sercu
i wzrok ukaranego psa

udaremniony trud
od kołyski zrozumieć szaleństwo świata
więc poddam się i usiądę
pod przekwitłym słonecznikiem
i kto wie
może to właśnie mój kawałek świata


Granatowy _{wersja oryginalna}

ciągle brakuje części mnie
ale nie potrafię już nie chcę
szukać jej w innych ludziach

intymnie przybieram postać chłodu
gdy dzień w dzień nieubłaganie
i bezlitośnie umieram w mikrocząsteczkach

nie przeliczyłem duszy na kilogramy
i ktoś wybiera ziarno za ziarnem zostawiając mi
tylko nieskończone współczucie w sercu
wzrok psa którego ukarano za bycie psem

udaremniony trud
od kołyski zrozumieć świat i jego szaleństwo
więc poddam się i usiądę
pod tym przekwitłym słonecznikiem i kto wie
może to właśnie mój kawałek świata

[eka]

Szukanie swojej pełni ma być możliwe tylko w kompletnej izolacji? Może źle odczytuję przesłanie, ale po raz kolejny wprost narzuca mi się taka teza wiersza.
Czy tutaj robię błąd w odczycie?

ktoś wybiera ziarno za ziarnem zostawiając mi
tylko nieskończone współczucie w sercu
wzrok psa którego ukarano za bycie psem

Medytacje eremity, porzucenie prób zrozumienia świata, mnich i nirwana.
Pozdrawiam.

[eka]

Ale dlaczego taki tytuł liryku?

[Marcin Sztelak]

Ten sam zjadacz komentarzy był i tu. Kontynuacja studium samotności i izolacji, ale tym razem z iskierką nadziei, bo przecież bardzo trudno znależć ten swój kawałek świata.

Pozdrawiam.

[Hosanna]

Nasze wizje i fantazje o świecie (czyli tak zwana wiedza) są bardzo marne
Na dodatek kiedy się zderzają z rzeczywistością nie potrafimy ich poddać
Walczymy na śmierć i życie
sens i bezsens

Tymczasem porzuciwszy je , choćby z rozpaczy
mozna odnaleźć lepszy kontakt z rzeczywistością

zbudować nowe podstawy rozumienia i odczuwania i interpretowania zdarzeń
więc jestem za

cierpmy az tak by porzucić
powodzenia

[Gloinnen]

udaremniony trud
od kołyski zrozumieć świat i jego szaleństwo
więc poddam się i usiądę
pod tym przekwitłym słonecznikiem i kto wie
może to właśnie mój kawałek świata

Udana strofa, z lekko Volterowskim zakończeniem.
Przez każde rozczarowanie trzeba przejść, każdą klęskę przeżyć do głębi. Człowiek szuka wtedy dla siebie azylu. Czasoprzestrzeni, która go uleczy i którą można uczynić "swoją". Miejsca, które stanie się towarzyszem niedoli.
Puenta bardzo prawdziwa. Po burzach, poszukiwaniach, zmaganiach z losem, porażkach i zawodach, peel nagle zaczyna cenić sobie święty spokój. Zbiegawszy pół świata za rzeczami wielkimi (beznadziejnie), dostrzega nieoczekiwanie piękno i dobro rzeczy małych. Niektórzy odnajdą tu optymizm, chociaż osobiście dla mnie jest to optymizm "na opak"...

Pozdrawiam, Glo.

[Henryk VIII]

Ostatnia zwrotka - dla mnie najlepsza, w sumie mogłaby funkcjonować jako odrębna całość .
H8

[Nula.Mychaan]

Ostatnia strofka bardzo mi się podoba, ale nie umiem dopasować sobie tytułu do wiersza.

[biegnąca po fali]

Wiersz urzeka prostotą i jest dowodem na to,
że nie trzeba silić się na oryginalność,
by osiągnąć zamierzony efekt.


PS.
Ja też mam problem z tytułem.

[tetu]

Przeczytałam Biały i Granatowy. Oba są ze sobą ściśle powiązane.
Biały technicznie mniej sprawny;
W granacie czuję się zdecydowanie lepiej.
Biel oprócz wszystkich swoich pobocznych znaczeń symbolizuje także chłód i dystans, co jasno wynika z Twojego wiersza. To także spora przestrzeń, często pusta, (tu samotność) którą można wypełnić wg własnych "upodobań". Peel wypełnia, poddając się. To nie destrukcja, to autodestrukcja. Biel jest wszechstornna, wystarczy zamknąć oczy.
Granat zaś, to takie uwikłanie się w gęstości, kolor powiedziałabym mocno dyscyplinujący. Kieruje podmiot w konkretnym celu (i tu znów element poddania się) tym razem mocno potwierdzony, o czym świadczy 1 i 2 st. Końcówka z dylematem, ale i z wiedzą na temat co zrobię.
Jeśli peel nie weźmie się w garść i nie spojrzy na swój świat inaczej (niech to będą nawet różowe okulary, cień nadziei, jakiś maleńki optymizm, iskierka) to ten przekwitły słonecznik rzeczywiście może być jedynym skrawkiem jego świata.
Bardzo dobra druga i ostatnia strofa.
Granat jest alternatywą dla bieli, dlatego o ile w bieli pod lir czuł się bardzo niepewnie, wręcz źle, to w granacie przybrał bardziej zdecydowaną, wyrazistą postać, która jeśli tylko zechce może pochłonąć światło.