Dwa obłoki

[Grafoman]

Dwa obłoki

Jeszcze tyle można mówić
rozgałęzić pusty pokój
szept na nitce obok szyszki
a za oknem dwa obłoki

ćma się błąka w żyrandolu
sypka w końcu jest aniołem
który teraz ma wspomnienia
dwa obłoki już nad polem

[alchemik]

Na błękicie jest polana.
Dwa obłoki to hosanna.
Jeden chłopak, drugi panna.

Bardzo piękny wiersz, Grafomanie.
Aż wstydzę się tak do Ciebie zwracać.

Bowiem, to naprawdę przepiękny nostalgiczny liryk.
Cudowna metafora szeptu na nitce.

I ta anielska ćma, która jest prochem i wspomnieniami jednocześnie.
To prawdziwa poezja Grafomanie.

Jerzy Edmund

[Leon Gutner]

Dla Leona po prostu zrobiłeś smaka i przerwałeś .
Ale rozumiem że tak musi być .

Z przyjemnością L.G.

[EdwardSkwarcan]

Z przyjemnością przeczytałem

[Gloinnen]

Pierwsza zwrotka udana. Podoba mi się rozgałęzianie pustego pokoju cichą, kameralną rozmową.
Druga wydaje mi się wymuszona, niezgrabna jeszcze.

Pozdrawiam, Glo

[Nula.Mychaan]

Pierwsza strofka bardzo mi się podoba, ale mam wrażenie jakby wiersz był urwany, brakuje mi czegoś.
Może warto by było go opracować, bo ta pierwsza strofka jest tego warta