nie pierwszy raz

[biegnąca po fali]

nie wiem skąd w tobie tyle siły
znów przyszło ci łykać cudzy żal
krzyże kładą się na wyciągniętych ramionach
delikatnie domykają powieki

mówmy sobie po imieniu
tytuły zostawiając wierszom
nienapisanym powieściom o wszystkim i niczym
świat dowie się z gazet
jeśli tylko odważy się wyjrzeć za drzwi
bo leje od tygodnia
i chyba tylko po to by przelała się
ostatnia czara

goryczy u nas dostatek
a gdyby przemienić ją w chleb nie byłoby głodu
ani wojen odbijających się echem na klatce
gdy akurat próbujesz odespać ostatnią pełnię

ta kurczyła się wprost proporcjonalnie do odległości
i pewnie dlatego odchodząc drobiłaś kroki
ale to za mało by zostać
za dużo by nie żałować że nikt nie zawołał
na zimnej ulicy
wciśniętej między czekanie i bezczas
nieruchome kamienice a tłum

który nie chce cię zatrzymać

[tetu]

Bardzo dobry wiersz. Już po pierwszej strofie miałam ciarki.
Niezwykle emocjonalny. Fajnie, sensownie zastosowane przerzutnie, które wzmacniają przekaz. Świetne metafory.
Bardzo mi się podoba.
Jedynie tylko tytuł bym zmieniła na bardziej wyrazisty. Halo mnie nie przekonuje.

[Marcin Sztelak]

Fakt świetny wiersz, plastyczny i zrozumiały, ale zgadzam się co do tytuł, nazbyt miałki jak na taki kawałek poezji.

Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

tetu, Marcinie - pięknie dziękuję, tym bardzie, że lekko nie było. Tytuł zmieniony. Mam nadzieję, że pasuje:)

[Nula.Mychaan]

Biegnąca zabrałaś mnie w podróż po wersach, które wsiąkają pod skórę.
Niecodzienne metafory, piękne przerzutnie z dodatkowym smaczkiem wieloznaczności.
To bardzo piękny wiersz.

Jeszcze wrócę, bo warto

[Marcin Sztelak]

Dużo lepiej z nowym tytułem.

[biegnąca po fali]

Nulo, Marcinie - dziękuję:)