dojrzewamy tylko w szczególne dni

[Baz]

nim uznamy że to zbyt naciągane
nim zapiszą nas na marginesie
albo wymarzą z pamięci podręcznej

goście znikąd przemykają szybko
zostawiają po sobie przypadki
mknące we własnym tempie
jak na filmie slow motion

perfekcyjna znajomość jednego
o czymkolwiek drugim nic nie znaczy
pod warstwami wapnia rwąca czerwona rzeka
rozlewa śmierć zbawioną przez religie

już kończę

pani za ladą wie lepiej jak w trzecim
oku odnaleźć nieznane nauce przemiany
wszystko co musisz zrobić to podążać
drogą wyściełaną archetypami
aż się o któryś nie potkniesz

[Marcin Sztelak]

Chyba że te dni znajdują się poza horyzontem, wszystkie drogi usiane archetypami. Bardzo dobry, dający do myślenia wiersz.

Pozdrawiam.

[eka]

Dojrzewamy, my, gatunek, gdy zaczynamy rozumieć mechanizm ewolucji wiedzy i kultury?
Jaka wąska jest pierwsza i wygodna druga?

Między zapowiadającą pierwszą cząstką (nim) gramatyczna spójność dopiero z: już kończę.
__________
Interesująco u Ciebie.

[Nula.Mychaan]

Zdecydowanie intrygujący, bardzo ładne metafory i ładne frazowanie.
Podoba mi się u Ciebie

[Gloinnen]

wymarzą

---> od "marzeń", czy jednak ortograf?

"przemykają", "mknące"... ---> do redakcji.

"śmierć zbawioną przez religie" ---> tu Muza zgrzyta zębami.

wszystko co musisz zrobić to podążać
drogą wyściełaną archetypami
aż się o któryś nie potkniesz

No i co dalej?

Brakuje mi w tym wierszu oryginalnej puenty. Skoro pokusiłeś się o filozofowanie, pewną diagnozę kondycji ludzkiej (nieodkrywczą, ale w końcu i tak wszystko już było), to dobrze byłoby, aby wiersz nie powielał oczywistości, tylko otwierał nowe perspektywy, albo przynajmniej podsumowywał rozważania w niebanalny sposób.

Pozdrawiam, Glo.