Przedwiośnie zmienia postać rzeczy

Wiadomość

#1 Post autor: **Gloinnen** » 26 sty 2018, 1:20

Między odwilżą a zmarzliną nie zostanę dłużej
zbitką liter. Błądzącą w zamyśleniach
od czarnej ziemi do czarnej godziny,
gdy dni prześnieżają się przez palce
i brakuje słów, by nabrać bieli w usta.

Wyrastam z rozkołysań i z miejskich legend
w najmniejszym z moich światów. Pod wieżą
kościelną, w cieniu oszronionych jodeł
zdziczały język otwiera przejścia.

Już wiem, że księżyc każdej zimowej rzece
podaje inne imię.

I nie będzie dalszego ciągu. Ani na północy,
ani w zagłębieniu dłoni.

____________________
Glo.

AS... · #2 Post autor: **AS...** » 26 sty 2018, 8:35

jak dla mnie, to arcydzieło;
ukłony,
Glo
:rosa:

alchemik · #3 Post autor: **alchemik** » 26 sty 2018, 13:25

Ani w zagłębieniu w dłoni.
Też nie potrafię, tak jak poprzedni Jurek, powiedzieć nic więcej, niż że to wspaniała poezja.
Nawet nie próbuję recenzować.
Jestem za cienki.
Cieszę się jak dziecko, że znów piszesz.

#4 Post autor: **lczerwosz** » 26 sty 2018, 21:20

Gloinnen pisze: ↑
26 sty 2018, 1:20
Pod wieżą
kościelną, w cieniu oszronionych jodeł

Wycieczka mieszczki w zglacjalizowaną biosferę pewnie gór daje nadzieję na lepszy kontakt z księżycem i wzbudza zazdrość bytu. Świeży eter wydobywający się z jam i rozpadlin, szemranie wody inne tu są i zatykają, a nawet szokują. Aż się przywyknie.
Ale byt i postrzeganie świata określane są stale przez własną świadomość, a może i przez podświadomość. Może dlatego żadne wątki, żadne przedsięwzięte sprawy nie mają swych końców, jak linie na dłoni. W tej katastroficznej wersji świata nawet własne imię jawi się jak niekształtna zbitka. Nie wiem, czy przedwiośnie, ale wiosna na pewno zmieni postać rzeczy.

Nula.Mychaan · #5 Post autor: **Nula.Mychaan** » 28 sty 2018, 20:32

Co tu dużo mówić, jest po prostu piękny

mawo · #6 Post autor: **mawo** » 29 sty 2018, 20:06

Trzy ostatnie piękne! :rosa:

Pozdrawiam

Marcin Sztelak · #7 Post autor: **Marcin Sztelak** » 29 sty 2018, 20:40

A tak zmienia postać, być może niekoniecznie rzeczy. Piękny, pełny wiersz.

Pozdrawiam.

#8 Post autor: **skaranie boskie** » 01 lut 2018, 23:43

Niby krótko, a przecież tyle tu treści...

Gloinnen pisze: ↑
26 sty 2018, 1:20
Wyrastam z rozkołysań i z miejskich legend

Tak, cała Ty - niewolnica miasta. Ale przecież i z twoją duszą pozamiejski świat potrafi igrać. I to jak!

Gloinnen pisze: ↑
26 sty 2018, 1:20
w cieniu oszronionych jodeł
zdziczały język otwiera przejścia.

Oj znam to, znam... To kwintesencja włóczęgi, choć zapewne i miejsce właściwe do postrzegania świata pozamiejskiego.

Gloinnen pisze: ↑
26 sty 2018, 1:20
Już wiem, że księżyc każdej zimowej rzece
podaje inne imię.

Teraz to i ja już wiem. Dzięki temu wierszowi.

Gloinnen pisze: ↑
26 sty 2018, 1:20
I nie będzie dalszego ciągu.

A szkoda...
:rosa:

marta zoja · #9 Post autor: **marta zoja** » 03 lut 2018, 12:08

Glo, piękny wiersz o dorastaniu do rzeczywistości, a wiosna i tak przebije się przez nieczułość księżyców, słońc tego nowego czasu. Pozdrawiam marta zoja

tetu · #10 Post autor: **tetu** » 03 lut 2018, 18:21

Następny piękny wiersz który dzisiaj czytam.
Zgadzam się z tytułem. Bardzo dobry. Przedwiośnie najbardziej zmienia postać rzeczy, nadchodzi odwilż i tutaj jest świetne przejście do pierwszego wersu. Dalsze wersy to piękna poezja ubrana w niezwykle delikatne metafory. Świetny.