Oddech

[Toyer]

Zmęczony oddychaniem
w pustce się zatracam
tam jestem choć nie ma mnie
oddechy nic nie znaczą

serce stoi w miejscu
pulsu nie mam wcale
po prostu nie istnieję
i to jest takie przyjemne

nic się nie dzieje
zamarznięte myśli
przybierają formę
niewysłowioną

nigdzie się nie spieszę
cisza w ciemności
podaje rękę
i to jest takie przyjemne

czas spowalnia
kropla nie zdąży
spaść na ziemię
zawieszona błyszczy

gdy tak nie żyję
przez chwili mrugnięcie
patrze i nic nie widzę
i to jest takie przyjemne

dym zatrzymał się w miejscu
tworząc obraz abstrakcyjny
malunek wart milion dolarów
jedyny niepowtarzalny

tak oto jestem
między wdechem a wydechem
ja co nie czuję nie myślę
to jest takie przyjemne

[Nula.Mychaan]

Sorry, ale to wiersz nie wiersz, by stał się wierszem wymaga jeszcze bardzo wiele pracy.
Już w pierwszej strofce dość paskudne inwersje, które niestety nie dodają uroku,całość brzmi jak monotonny monolog.
Tak naprawdę podoba mi się ostatnia strofka i tylko ona.
No cóż, do mnie nie trafiłeś.

[Marcin Sztelak]

Niestety inwersje, nieciekawa forma, egzaltacja, nic nie wnoszące powtórzenia frazy, przegadanie to grzechy główne tekstu...

Pozdrawiiam.