menu odkupienia win

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 03 lut 2018, 10:15

uwierz w miłość śpiewała
Dolores umarła
słucham jej teraz
między niebem
a chmurami mgły

tak zakładam wszystkie
czerwone płaszczyki
zakrywam twarz
bezgłośnie lituję się
nad sobą wietrze
nie wierzę w miłość

trauma dzieciństwa
zawsze wie kiedy
zawładnąć życiem
nie odczepi swoich
długich rąk zawiązanych

szczelnie za plecami

próba odtworzenia
tego co nie istnieje
jak kamień wrzucony
na samo dno piekła

złodziejka czasu i myśli

aż drży z przejęcia

uda się tym razem

lub nie

zamilknąć

Marcin Sztelak · #2 Post autor: **Marcin Sztelak** » 03 lut 2018, 13:07

Jeśli chodzi o warstwę leksykalną i metaforyczną to bardzo dobry, smutny wiersz. Natomiast razi mnie slupkowy zapis.

Pozdrawiam.

Alek Osiński · #3 Post autor: **Alek Osiński** » 05 lut 2018, 15:07

Dużo tutaj emocji, Marto. Bardzo dużo,
pewnie dlatego zapis zdaje się chwilami zgrzytać.

Ta strofa najmocniejsza jak dla mnie

marta zoja pisze: ↑
03 lut 2018, 10:15
próba odtworzenia
tego co nie istnieje
jak kamień wrzucony
na samo dno piekła

https://www.youtube.com/watch?v=y-QAEq6voLw

Pozdrawiam

teo · #4 Post autor: **teo** » 05 lut 2018, 17:43

Bardzo osobiście do mnie trafił.
Nie owijając w bawełnę:

marta zoja pisze: ↑
03 lut 2018, 10:15
trauma dzieciństwa
zawsze wie kiedy
zawładnąć życiem
nie odczepi swoich
długich rąk zawiązanych

szczelnie za plecami

Dla mnie najbardziej

Pozdrawiam
teo