Już witał się z gąską

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 10 lut 2018, 14:17

Rozmazując powietrze pomiędzy
szybkami przekrwawionych witraży
czekam na malowanie ciała.

Barwy chroniące przed zemstą
niepowołanych do życia.
Pod ołowianym niebem, które uparcie
nie chce runąć na głowy.

Nawet pokornych, z wyżartymi znamionami
na kolanach. Od żwirowych ścieżek,
co to podobno wiodą pod górę.

Tam czeka wniebowstąpienie, tylko powietrze
wciąż spływa gęstymi falami.
Wykrzywiając proroctwa i fatamorgany.

Już był w ogródku.

witka · #2 Post autor: **witka** » 10 lut 2018, 14:31

Daj odpocząć, nie przytłaczaj.
Przeczytał się.
Wniebozwątpienie.

tabakiera · #3 Post autor: **tabakiera** » 10 lut 2018, 15:08

Jakbym w Katedrze była.
Z pięknymi witrażami, w dodatku podczas kazania.
Już witali się z gąską, a niewiernam i tak.
Ot, wycieczka.

https://www.youtube.com/watch?v=96f7j89yV4M

tetu · #4 Post autor: **tetu** » 10 lut 2018, 16:01

Fajnie Marcin. Bardzo mi się podoba pomysł tytuł i ostatniego wersu. Świetnie współgrają, super to przemyślałeś.
Powietrze się rozmazuje, potem spływa gęstymi falami i jeszcze to ołowiane niebo, które nie chce spaść. Ciężkie to wszystko, a w środku tego peel, który jakby nie ma nadziei.
Niepowołani do życia bardzo dwuznaczne. Skojarzyło mi sie z tymi nienarodzonymi jak również niezdolnymi do miłości.
Papież Franciszek powiedział kiedyś
"Nie jesteśmy powołani do życia bez innych, czy przeciwko innym, ale do życia z innymi i dla innych"
I tego się trzymajmy. Dobry tekst Marcin. :kofe:

Alek Osiński · #5 Post autor: **Alek Osiński** » 11 lut 2018, 1:11

Już był w ogródku
ale nie miał się czego trzymać

2 pierwsze najbardziejsze...

https://www.youtube.com/watch?v=QZ0dCf7GA4w

Nula.Mychaan · #6 Post autor: **Nula.Mychaan** » 13 lut 2018, 21:11

Bardzo przemyślany i dobry wiersz. Ołowiane niebo genialne