uczę się chodzić wspak - wspak mówić i oddychać

Wiadomość

biegnąca po fali · #1 Post autor: **biegnąca po fali** » 10 lut 2018, 23:23

a przecież do śmierci można przywyknąć
dokładnie tak jak przywyka wzrok
gdy nagle gaśnie ostatnia gwiazda
niewidzące oko Wielkiej Niedźwiedzicy
albo inna uwieszona sufitu namiastka

można się do niej nawet przekonać
jak do niechcianego kota który ot tak
wyrasta na twoim progu i nie zamierza odpuścić
pełnej miski później miejsca na kolanach
i chcesz czy nie zostaje

ponadczasowa i bezsenna
pomimo załamania pogody i rąk specionych na podołku
płynie wśród snów wzlatujących nad dachy
z wydychanym dwutlenkiem i ciepłem
którym grzeszą niewtajemniczeni w jutro

jakie by nie było przynosi kilka chwil
skradzionych Bogu albo diabłu
wszystko zależy od kierunku wiatru
i ustawienia pleców w stosunku do reszty świata

nie czuję strachu może tylko piach rozsypany w powietrzu
niebezpiecznie szybko przywiera do krtani

Alek Osiński · #2 Post autor: **Alek Osiński** » 11 lut 2018, 1:16

Pesymistyczne przesłanie, Ewo, wyraźne bardzo.
Naprawdę taka z Ciebie pesymistka? Czy to tylko Pilka,
znaczy się potencjalna emanacja.

Ale kompozycyjnie wiersz, na moje oko, bardzo dobry.
Mucha nie siada:)

witka · #3 Post autor: **witka** » 11 lut 2018, 2:37

Patrz , która godzina.
Zmora mnie straszyła, że wczesniejnie napisałem, że dobry,
Bardzo.

#4 Post autor: **eka** » 11 lut 2018, 20:04

Tytuł intrygujący, zachęca do czytania. Ale nie jestem pewna... czy on wyraża czynności pozwalające na ucieczkę od śmierci? Zanegowanie zużycia czasu?
Chyba stąd wers pierwszy - jako tej ucieczki przeciwstawienie - zaczyna się od.... a przecież.
Oswajanie śmierci.
Najciekawsza przedostatnia cząstka, bo dylemat z diabłem i Bogiem zastanawia, a jeszcze bardziej zależność jakości umierania od kierunku wiatru i ustawienia pleców. Mglisto to chwytam.

Za to trzecia strofa wymyka się przyjętej koncepcji wypowiedzi. Rezygnacja z ukrytego dialogu z czytelnikiem na rzecz rozbudowanego opisu 'bohaterki'.
Pointa... jakoś nie przekonuje. Ten piach w krtani automatycznie budzi lęk. Tytuł, jeśli odczytałam prawidłowo też sprzeciwia się konkluzji.
Niemniej, to dobry wiersz, Ewo.
:kofe:

Marcin Sztelak · #5 Post autor: **Marcin Sztelak** » 12 lut 2018, 19:49

Podobno do wszystkiego można przywyknąć, ale czy do śmierci? Chyba że to śmierć za życia.
Bardzo dobry wiersz, mimo odczuwalnego pesymizmu i pogodzenia się z nieuniknionym.

Pozdrawiam.

Nula.Mychaan · #6 Post autor: **Nula.Mychaan** » 13 lut 2018, 21:33

Wlazł mi pod skórę

biegnąca po fali · #7 Post autor: **biegnąca po fali** » 13 lut 2018, 22:58

Alku - nie jestem taka jak moje wiersze. Przynajmniej z zewnątrz.
Dziękuję.

witka - nigdy nie czytaj mnie przed snem. Ok?
Dzięki.

Ewo - to tak po mojemu. Nie trzeba się z tym zgadzać.
Dziękuję.

Marcinie, Nulo - dziękuję:)

#8 Post autor: **eka** » 14 lut 2018, 9:11

biegnąca po fali pisze: ↑
13 lut 2018, 22:58
to tak po mojemu. Nie trzeba się z tym zgadzać.

Masz rację, nieuzasadnioną uzurpacją jest podważanie czyjegoś odczucia, przekonania, światopoglądu. Sorry. Warstwy rzeczywistości można przekopywać różnymi mentalnymi narzędziami.
Wiersz w duchu egzystencjalizmu, dryfujący tu i ówdzie w pogodny nihilizm egzystencjalny.
Interesujący.

biegnąca po fali · #9 Post autor: **biegnąca po fali** » 14 lut 2018, 11:48

Nie trzeba przepraszać, Ewo. Ja tylko sygnalizuję świadomość swojej odmienności
w kwestii postrzegania pewnych zjawisk. Dlatego napisałam, że to tak "po mojemu"
i nie trzeba się z tym zgadzać

#10 Post autor: **anastazja** » 14 lut 2018, 16:47

biegnąca po fali pisze: ↑
10 lut 2018, 23:23
nie czuję strachu może tylko piach rozsypany w powietrzu
niebezpiecznie szybko przywiera do krtani

peelka nie boi się śmierci, myślę, że bardziej boimy się cierpienia.
Piękny wiersz!