poprawiam siebie i dalej flirtuję z bogiem

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 17 lut 2018, 16:36

składam ręce do piękna na dnie duszy
widzę oblicze kobiety opiekunkę
zatroskaną w cierpieniu
z zasłoną współczucia na ustach

dzieci urosły nie wiadomo kiedy
i jak przetrwać ten czas samotności
obłożyć się kokonem tajemnic
doświadczonej kobiety na progu

niewolnictwa i prawdy

czym jest wolność

smakiem zrywanych malin o świcie
bo takie soczyste i drżące dotykają
rzęsami oblepione palce niewinności
i te smażone zielone pomidory

przytulają jedną twarz do drugiej
ze współczuciem gdy widać tylko
ciemność w niesprawiedliwym losie
a świat tak ciągle pachnie pożądaniem

Marcin Sztelak · #2 Post autor: **Marcin Sztelak** » 17 lut 2018, 22:37

Wydaję mi się, że to osobisty wiersz, jednak ośmielę się zasugerować poprawki - obliczę opiekunkę ( wiadomo, że chodzi o kobietę).I bez tak w puencie.

Pozdrawiam.

Alek Osiński · #3 Post autor: **Alek Osiński** » 23 lut 2018, 16:06

https://www.youtube.com/watch?v=euIAWlvpXqg

#4 Post autor: **anastazja** » 23 lut 2018, 19:44

marta zoja pisze: ↑
17 lut 2018, 16:36
ciemność w niesprawiedliwym losie
a świat tak ciągle pachnie pożądaniem

Może się mylę, ale myślę, że wiersz o matce, dobrej matce.
Wspominam często swoją mamę. Własnie mam zamiar, wkleić ostatni wiersz, w rocznicę śmierci.
Serdecznie pozdrawiam.