Rodzaj mchu

[Grafoman]

Podoba mi się, choć bardzo hermetyczny.

Zawsze myślałem, że jest prosty

[jaguar]

Przykro mi, ale nie wiem o co w tym tekście chodzi. Też mi się wydaje, że wiersz z generatora. Pozdrawim

[alchemik]

Nie widzę tu ani odrobiny hermetyczności.
Są jednak świetne metafory, które warto odczytać.
Ognisko na polanie, a za plecami las.
Iskry unoszące się do czarnego nieba, uzupełniające gwiazdy.
To nie jest samotne ognisko.
Jest w nim milczenie i zachwycenie dwojga postaci.
Mistyczna chwila.
Kamień węgielny z węgla drzewnego.
Bardzo piękna metafora wskazująca na to, że to chwila na podwaliny związku.

Zastanawiam się nad pierwszym wersem.
Czyżby odniesienie do kuszenia przez Ewę?
Musi być piękna, bo zachwycenie, kuszenie jest w źrenicach oczu.

I jeszcze odrobina metaforycznych wygibasów językowych, jak zechciał to nazwać Alek.
To liryka miłosna.

Jeżeli to wspomnienie o kruchości uczuć?
Wtedy druga strofa ma swój sens.
Echa pamięci, echa czasu wplatanego dłonią we włosy.

I ostatnia strofa.
Strofa obaw i strachu.
Strefa ciem, które płoną w ogniu, choćby to nie ćmy były, a nasze nadgarstki.

Wiersz jest więc bardzo klarowny.
Przynajmniej dla poety.

Bardzo dobry, Grafomanie.
Irytuje mnie jednak ten Twój nick.

Jurek