znowu to samo (współuzależnienie)

[marta zoja]

odrapane kolana bujne loki
i taniec na środku
jak wymaz cytologii

rzucanie nie tylko słów na wiatr
i mała dorosła zaprzęgnięta
w Syzyfa cugle szybko na pięcie

miły uśmiech grzeczny dyg
w promieniu uderzeń i wojny
domowej codzienności

gdzie ty tam ja proszę nie odrzucaj
mnie tak łatwo nie będę się starać
nie będziesz mi bogiem

uklęknę gdy będę siebie kochała

[alchemik]

Trwałe partnerstwo, które siłę czerpie z długiej znajomości i wspólnych przyzwyczajeń.
I choć brak miłości, to jednak pożegnania bolą odstawieniem.
Dziwny związek, który potrafi być bardzo trwały.
Jedyna rada to albo przeciąć w bólu, albo wyruszyć na poszukiwanie św. Graala, który odnajdzie sens, dla którego warto się zakochać.

Bardzo interesujący wiersz.
Zatrzymał mnie i dał do myślenia.

Jurek

[Alek Osiński]

Odrapane kolana, loki (pewnie niesforne) i mała dorosła.
Pilką wiersza musi być dziewczynka bezradna
w obliczu deficytu uczuć i poważnej choroby w tle
(wymaz cytologii).

Takie mam wrażenie, Marto.
Pozdrawiam:)

[teo]

Ciężko jest opisać współuzależnienie. Ciągłe pożegnania i powroty, strach przed bliskością i równoczesny strach przed rozstaniem.
Ludzi współuzależnionych zwykle łączą konkretne przeżycia (lub rzeczy). Zabrakło mi tu trochę tego. Bo we współuzależnieniu zawsze coś idzie w dół, ale też coś ciągnie do góry.

Tak czy inaczej trzy pierwsze strofy brzmią dla mnie bardzo hasłowo, i nie jestem w stanie do końca się wczuć. Ale zakończenie mnie przekonało. Tak więc ostatnia strofa i puenta na duży plus.
Widzi mi się, tu dwuznaczność i drugie dno. Ale to zostawię dla siebie.

Pozdrawiam
teo