sacrum Biologii

Wiadomość

Tomasz Gil · #1 Post autor: **Tomasz Gil** » 17 lut 2018, 8:52

był smętnym chłopakiem
o czystym głosie
nieźle trącając odpowiednie struny
kierował ich wzrok
z ognia na siebie

noce były inne
miewały zapach palonego drewna
tańczące cienie na twarzach
chwilowa bliskość
na pograniczu ognia
i zimnej ciemności za plecami

miał przymknięte oczy
grał dla Boga w którego wierzył
a one wilgotniały słuchając

nie był artystą
nie potrzebował widowni

witka · #2 Post autor: **witka** » 17 lut 2018, 11:12

Piękny.
Prawdziwy.

Tomasz Gil · #3 Post autor: **Tomasz Gil** » 17 lut 2018, 12:22

Poważnie? Dziękuję, witka. Na innym portalu nikt się nie zainteresował. A Redakcja i "przyległości"...
Czekam, na krytykę także.

#4 Post autor: **eka** » 17 lut 2018, 18:25

Najciekawsza w wierszu jest dla mnie lirycznie wyrażona świadomość chemii miłości (tytuł), w pełni równoległa do sztuki wyrażania duchowości.
Profanum i sacrum w jednym.
Ładnie, nastrojowo wykreowana sytuacja dla wyznania.
Ciekawy, nastrojowy wiersz. Temat na esej, a tu lirycznie skondensowany w wersach.

Tomasz Gil · #5 Post autor: **Tomasz Gil** » 17 lut 2018, 21:36

Dziękuję, eka. Dla mnie "ośrodek miłości" w mózgu leżał niegdyś bardzo blisko "ośrodka wiary". Teraz wszystko się gdzieś pogubiło: i wiara i miłość (no, może nie całkiem). To wspomnienie sprzed lat, tekst sprzed ponad roku, napisany od nowa. Dziękuję za odbiór.
Pozdrawiam.

Nula.Mychaan · #6 Post autor: **Nula.Mychaan** » 04 mar 2018, 21:52

Tytuł super, treść z pozoru narracyjna, ale klimatyczny, liryczny i dużo treści podskórnej.
Bardzo mi się podoba

Tomasz Gil · #7 Post autor: **Tomasz Gil** » 05 mar 2018, 5:47

Nula, śledzisz mnie

I cieszę się. Dzięki za komentarz, człowiek czasem potrzebuje dowartościowania

Pozdrawiam.