Koncert organowy Jewgienija

[misza]

Z fugą już się rozprawił, pomęczył z toccatą.
Potem łyknął siwuchy, by lepiej znieść barok.
Skończył flaszkę i drugą natychmiast pić zaczął,
bo bez tego nie zagra więcej, żadną miarą.

Przed nim jeszcze trzy psalmy i jedna msza h-moll,
Smutno spojrzał przed siebie na rzeźbione twarze
- lecz aniołki drzemały, pijane tak samo.
Wbił więc palce w klawisze i uciekł w świat marzeń.

Poszybował pod błękit starodawnych fresków,
przymknął oczy i zaklął, bo nie wyszedł pasaż.
Znów pociągnął z butelki i szczęśliwy westchnął
- ręce drżeć mu przestały a serce kołatać.

Teraz może już hulać w piętrowych akordach,
fruwać z Bachem po chmurach z obrazów Rubensa.
Tam go żaden wierzyciel na pewno nie spotka,
ani z byłą teściową jego żona. Pierwsza.

Uwolniony Jewgienij, podwójnie pijany,
kiedy splata melodie w kunsztowne warkocze.
Ma litr wódki w zapasie i raj pod stopami,
a nad głową anioły schowane w światłocień.

Co iluzją, co prawdą – już nie ma znaczenia,
przemieszały się światy, stopiły z muzyką.
Zamieniły go w dźwięków bezkresny poemat
i zabrały ze sobą, skąd przybyły. Znikąd.

[Miladora]

Ech, Misza, jaki piękny wiersz.
No i napisany w bliskiej mi konwencji muzycznej.


Moim zdaniem nie powinien być w "Radosnej".

[misza]

Witaj Miladoro
Sam nie wiem, gdzie powinienem wrzucić Jewgienija.
Wszystkie "piurnonsensowicze" są takie.
Ale to przecież jest żadne zmartwienie.
Za to mamy sobotę i to jest istotne
Serdecznie pozdrawiam