patetyzm piąty - zabrakłem

[4hc]

kocham słowa
te malowane na wietrze traw
na piasku ułożonym w wydmy fal
szeptane kiedy księżyc nagle błyśnie zza chmur
i kiedy zimowe słońce białe jak on

te ciche strumyki i błotne lawiny
te same miejsca a różny czas
co czasem deszczem adrenaliny
dreszczem gdy grzmotem wstrząsa gmach

małe utopie jak ty i ja
zachody słońca trwające przez noc
i kiedy na horyzoncie poranek wstaje
na niebie mrok i w mroku morze

i kocham słowa
choć to tylko słowa
otwieram oczy
kończy się świat

[eka]

Najlepszy tytuł.
Samemu się zabraknąć.
Na rzecz piątego patetyzmu słów - krajobrazów.
Ciekawe, przyjemnością jest pozwalanie sobie z zamkniętymi oczyma na ciche strumyki i księżyce nagle błyskające zza chmur?