czołówka paradokumentu tożsamości

Wiadomość

witka · #1 Post autor: **witka** » 04 kwie 2018, 19:46

rozpuszczasz się rozmazana przez aceton i wacik
bez kamuflażu podskórnych zastrzałów
z obiegu ziemi kwiatowej nieprzetarta
jak wyłzwania z witraży chwała
od środka z piersiówki przez zapomienie

rzucona na ołów w przyczepność pobocza
które także wyprzedza na trzeciego
między wahnięciami piór ćmy odbierają
wycieraczkom jałowe światło

#2 Post autor: **eka** » 05 kwie 2018, 19:17

witka pisze: ↑
04 kwie 2018, 19:46
rozpuszczasz się rozmazana przez aceton i wacik
bez kamuflażu podskórnych zastrzałów
z obiegu ziemi kwiatowej nieprzetarta
jak wy(ł)zwania z witraży chwała
od środka z piersiówki przez zapomnienie

rzucona na ołów w przyczepność pobocza
które także wyprzedza na trzeciego
między wahnięciami piór ćmy odbierają
wycieraczkom jałowe światło

Bardzo oryginalna, mega pojemna w treści charakterystyka - ty lirycznego -, zadziwiasz torami metafor, Witka. Wpuszczają czytelnika między swoje silne nurty, więc w odbiorze czucie opisywanej osobowości jest naprawdę mocne. Na pewno jest niebanalna i odważna.

(5/6)

witka · #3 Post autor: **witka** » 05 kwie 2018, 19:19

Ma stać i stoi wy(ł)zawiana.
Dziękuję.

#4 Post autor: **eka** » 06 kwie 2018, 20:02

witka pisze: ↑
05 kwie 2018, 19:19
Ma stać i stoi wy(ł)zawiana.

- to czemu jest tak?

witka pisze: ↑
04 kwie 2018, 19:46
jak wyłzwania z witraży chwała

(zapomienie --> zapomnienie)