nekrologizm

[tetu]

na nowo odkrywam noc
przynosi intensywne myśli

nie broń się

to tylko czerń przecieka
pomiędzy stalówką a kartką
plama
coraz bardziej przypomina pomnik
i tylko słychać jak rosną kamienie

potem wszystko cichnie

[biegnąca po fali]

Nie przepadam za neologizmami. Ale to ja.

"i tylko słychać jak rosną kamienie''- tu mi coś nie pasuje
Może "i słychać tylko..."? Sama nie wiem. W każdym razie obecna forma
nie wygląda/nie brzmi za dobrze.

[lczerwosz]

na nowo odkrywam noc
przynosi intensywne myśli

nie broń się

to tylko czerń przecieka
pomiędzy stalówką a kartką
plama
coraz bardziej przypomina pomnik
i tylko słychać jak rosną kamienie

potem wszystko cichnie

Podoba się.
Co do tytułu, to jest zbyt dołujący, sam wiersz nie za wesoły. Taka kropka nad i. Treść wskazuje też na wzniosłość - pomnik. A że czarny i kamienie - taki nasz los.
Śmierć jest wbudowana w życie, ale i praca, i zasługi, i chwała.
Te kamienie, nie wiem, czy oznaczają przeszkody, o które się potykamy, czy ciskane są, a może wrzucane do grobu.
Potem wszystko cichnie, po pogrzebie zostajemy sami. Ci na górze ale i ci na dole.
Albo nocne zamyślenia zakończone trywialnie - snem.
Nic nie zmieniaj.

[Lucile]

Popieram zdanie Leszka. Niczego nie zmieniaj.
Tetu, moim zdaniem to bardzo dobry wiersz, łącznie z tytułem.
Nekrologizm – neologizm oryginalny i świetnie wpasowany w treść.

Do każdego z nas (wcześniej, czy później), przyjdzie czas refleksji, chociaż już od dłuższego czasu myślenie - i nie daj Boże - mówienie o śmierci, to temat passé de mode, out of fashion, by nie rzec wprost tabu. Wszak powinniśmy, ba, musimy, jeżeli nie chcemy znaleźć się na marginesie (patrz kanony korporacyjne, media mainstreamowe), być piękni, młodzi, zdrowi, bogaci i... dyspozycyjni.

A ja tam wolę, indywidualnie starzeć się z godnością.

Pozdrawiam
Lu

[abandon]

Mam złe skojarzenie ze stawianiem czarnych jak noc pomników, a szczególnie tych w kształcie Stairway To Heaven;)
A poważnie mówiąc, bardzo podobają mi się Tetu-owe nocne myśli:)

[lczerwosz]

Mam złe skojarzenie ze stawianiem czarnych jak noc pomników, a szczególnie tych w kształcie Stairway To Heaven;)

Nareszcie pomnik stanął. I niestety, jego czerń łączy się ze śmiercią empatii. Tu i teraz.

[Alek Osiński]

na nowo odkrywam noc
przynosi intensywne myśli

nie broń się

to tylko czerń przecieka
pomiędzy stalówką a kartką
plama
coraz bardziej przypomina pomnik
i tylko słychać jak rosną kamienie

potem wszystko cichnie

Czytałem parę razy i ciągle narzuca mi się
trochę inny odczyt tego wiersza.
Jeśli się nie obrazisz, Tetu, to się z tobą
nim podzielę.
To oczywiście tylko luźna dywagacja

"na nowo odkrywam noc
przynosi intensywne myśli

nie broń się
czerń przecieka
między stalówką a kartką
plama
przypomina pomnik

słychać jak rosną kamienie"

Pozdrawiam:)

[tetu]

Dzięki biegnąca za wyrażenie opinii.

Leszku, podoba mi się Twoja interpretacja.
Co do tytułu, faktycznie mocno dołujący, ale taki ma być. W sam raz do nocno-czarnych rozważań, które wcześniej, czy póżniej dopadną każdego.
Bardzo ciekawie się wypowiedziałeś na temat kamieni. Droga każdego z nas jest pełna zakrętów, kamieni o które się potykamy, ale trzeba iść dalej.Nie możemy się zatrzymać, ani wracać, musimy iść. Wszystko dzieje się po coś.

Albo nocne zamyślenia zakończone trywialnie - snem.

Tu jestem zaskoczona bo w pierwszej wersji wierszydło miało tytuł "układasz się w moich snach" więc poniekąd słuszny trop, ale potem pokulało się ciut w inna stronę, dzięki Leś

Lu, masz rację że to temat o którym coraz mniej się mówi, który omijamy, bądź traktujemy mocno lekceważąco. Liczy się przecież tu i teraz i kogo obchodzi jakaś tam śmierć, tymczasem ona jest wpisana w nasze życie i drzemie sobie w zakamarkach naszych umysłów.
Nie myślimy, nie mówimy o niej, bo się boimy, a przecież to jedyny moment w naszym życiu, który nieuchronnie nadejdzie.


Ab, przyjacielu, zaraz tam złe skojarzenia W pewnym wieku należy się zacząć oswajać, a Stairway To Heaven, to przecież piękny pomnik;) warto pamiętać

Nareszcie pomnik stanął. I niestety, jego czerń łączy się ze śmiercią empatii. Tu i teraz.

Alku, a o co miałabym się obrazić, hm?
Zawsze chętnie słucham i lubię jak się dzielicie swoimi przemyśleniami.
O ile wszystko dotyczy wiersza, o tyle jest interesujące.
Powiem Ci tak, że dopiero, teraz przy Twojej propozycji zauważyłam, że mam zdublowane "to tylko" "i tylko" więc z tym na pewno muszę coś zrobić.
O ile mogę się też zgodzić z przytuleniem wersu "nie broń się" bo tak też miałam w pierwszej wersji, o tyle nie zgodzę się z utratą ostatniego.
Spłyciłoby to znacznie moją myśl. Dziękuję za chwilę zadumy, pozdrawiam.