"gruszki w popiele"

[biegnąca po fali]

ostatniej nocy śniłam świat
a świat śnił mnie
śniąc wykluczaliśmy siebie nawzajem
z obecności i znaczeń
a każde z innego powodu

rzucało się z boku na bok
z euforii w rozpacz
gdy kłamstwa przerastały drzewa
zajmując przestrzeń przeznaczoną powietrzu
i ptakom

noc gubiła sterówki
ludziom drogowskazy rozrzucone po Ziemi
szkielety
świt poskładał jeszcze raz
w nowy strach przed zasypianiem

[anastazja]

gdy kłamstwa przerastały drzewa
zajmując przestrzeń przeznaczoną powietrzu
i skrzydłom

Ładna metafora, (dla mnie bez skrzydeł ) trochę za blisko; śniłam, śnił, śniąc. Pozdrawiam.

[biegnąca po fali]

Anastazjo - śniłam, śnił, śniąc, to celoiwy zabieg, ale nie upieram się, że trafiony;)
Dzięki za ślad.

[eka]

Oniryczny wąż pożerający własny ogon.
Arcyciekawe zapętlenie nieobecności.
W sumie rzuca mnie w kąt pierwsza strofa. Kolejne rozmywają jej ogromna siłę wpływu.
Przynajmniej na mnie.
Zatem egoistycznie odcinam 2. i 3. - mam nadzieję, że się nie pogniewasz.

[biegnąca po fali]

No co Ty? Wiem, że cenisz sobie minimalizm i konkret.
Wiem też, że znasz się na rzeczy i czujesz poezję jak mało kto.

Dziękuję:)

[tabakiera]

Na mój gust przegadałaś i przedramatyzowałaś okrutnie.
Aż do patosu, choć pewnie z założenia ma być mocno.

[biegnąca po fali]

Czy ja wiem, tab? Ale że aż do patosu? Chyba nie;)

[tabakiera]

Moim zdaniem tak, ale na patos mam uczulenie.
Chyba, że celowy, w jakimś utworze prześmiewczym.

Podobnie jak Ewa, zabieram pierwszą strofę.
Rzucanie z boku na bok, z euforii w rozpacz i przestrzeń przeznaczona ptakom.
Tu egzaltacja sięga szczytu, a przecież w ostatnich Twoich wierszach jej mało, nawet wcale.


PS: Mam nadzieję, że się nie obrazisz.
Lepiej nie pisać wcale komentarzy, jeśli mają być nieszczere.

[point of view]

Księga Rodzaju Snu.

[biegnąca po fali]

Dorota - ale że pierwsza i koniec? Ot i cały wiersz?
No ok. Nie denerwuj się. U mnie wyłącznie szczerze.
Ale znasz mnie już trochę i wiesz, że muszę
se trochę pomarudzić.

point - dzięki:)