Na Lipziger Platz

[jerzy]

Na Lipziger Platz


małe radości wypadają
z rękawa ulicznego magika
ubierając usta
w enigmatyczny uśmiech

confetti przez chwilę
przywraca obrazy reanimując
oddech umarłych kalendarzy

pomyślę o tobie za osiem dni
powiedziałaś wychylając pyszczek
z czarnego kapelusza

a ja wciąż ci wierzę
chociaż wszystko przestało być realne

[Alek Osiński]

podobają mi się dwie ostatnie cząstki, są tajemniczo-intrygujące
pierwsza też do przyjęcia, ale drugą strasznie psuje oddech umarłych kalendarzy
strasznie patetyczny , w złym tego słowa znaczeniu, to oczywiście
tylko moje zdanie

Zdrówko

[SamoZuo]

ciekawie napisane

Pozdrawiam

[Gloinnen]

reanimując
oddech umarłych kalendarzy

Powtórzę za Alem - ten "oddech umarłych kalendarzy" jest nasycony sporą dawką emfazy; w momencie, w którym chcesz wzlecieć na wysoki pułap, doprowadzasz czytelnika do śmiechu.

Poza tym nie wiem, czy można reanimować oddech... Raczej przywracamy komuś oddech, albo reanimujemy tego kogoś. Według mnie ta metafora jest skonstruowana wadliwie.
Poza tym niepotrzebne jest już słowo "umarłych" - wiadomo, że reanimuje się kogoś w stanie śmierci klinicznej, więc dopowiadanie już chyba zbędne; oceniam zwrot jako pleonazm.

"reanimując kalendarze" - tak byłoby chyba lepiej.

Pozdrawiam,


Glo.