W marcu, ponieważ jest mniej okrutny niż kwiecień.

[ble]

I.
Zatem w marcu, kiedy można urodzić się prawie niepostrzeżenie
i wszyscy pomyślą, że taka mała piąstka to nic, tylko zapomniany orzech
z choinki. Poranki są ciemne, twarde i jedynie koty przeczuwają życie.

Ojciec powiedział: więc przyda się to damskie siodło, które Niemcy
zostawili na strychu. Ale czy ktoś będzie wystarczająco dobry?

II.
Została mu do końca niechęć do wydarzeń, niedowierzanie faktom.
Wolał czytać głośno Sienkiewicza, pakować ją w szczęśliwe zmyślenia.
Tak, trzymać trochę w zamknięciu, próbować pleść warkoczyki
zbyt ściśle i nieudolnie.

Wokół domu – ogród. A powinno być pole minowe. Pnąca fasola
i chmiel; gęsto, gęsto od liści. Złote słoneczniki. Nie przewidział,
że jak one obróci się za słońcem.

III.
Dwa, duże orzechowe łóżka, kojarzone od początku z rodzicami
i chwilą, gdy wstawili pomiędzy nie kredens.
Już wtedy podejrzewała, że przypisanie do mężczyzny wymaga
miłości. Matka miała czarne oczy i włosy. Nosiła białe bluzki
- jak to przy oblężeniu.

[atoja]

bliskie...
i bardzo na tak

[ble]

Atoja, też marcowa?
Dzięki za zaglądkę

[Qń Który Pisze]

Ładna opowiadanka, w poezję zaklęta.

w marcu, kiedy można urodzić się prawie niepostrzeżenie

Każdy ma swój miesiąc, którego nie znosi. U mnie jest to styczeń. Zmarł mój ojciec i ciągle wracają te same obrazy, chociaż oczy suche i tęskne.
Wygląda, jak rozliczanie pokoleń... niektórym przyszło żyć między minami(wojna) a ci po nich już w ogrodzie z wesoło pnącą się fasolą, a jednak oblężenie nie minęło. Miłości nie można odziedziczyć, ani przypisać. Rodzi się z nami i z nami umiera.
atam, atam, takie tam Qńskie ble, ble.
Studnia pełna mrocznych tajemnic i ocembrowana ludzkimi losami. Ładnie

[Alek Osiński]

Dziękuję za zamieszczenie

Przeczytałem z dużą przyjemnością

[czochrata]

Ładna opowiadanka, w poezję zaklęta.

coś w tym jest...zaczynasz traktować nas prozą,nawet nie zawsze poetycką...wiersz biały to na pewno nie jest!

[ble]

Każdy ma swój miesiąc, którego nie znosi. U mnie jest to styczeń. Zmarł mój ojciec i ciągle wracają te same obrazy

U mnie kwiecień nosi takie piętno. Zgodne ze spojrzeniem Eliota ("czy to nie okrutne rodzić na nowo do życia, kiedy i tak nie ma nadziei" - choć ja aż tak daleko nie idę), ale przede wszystkim ze względu na doswiadczenia osobiste.

Wygląda, jak rozliczanie pokoleń... niektórym przyszło żyć między minami(wojna) a ci po nich już w ogrodzie z wesoło pnącą się fasolą, a jednak oblężenie nie minęło. Miłości nie można odziedziczyć, ani przypisać. Rodzi się z nami i z nami umiera.

Prawda.

atam, atam, takie tam Qńskie ble, ble

Dobrze bleblasz Kuniu

Ładna opowiadanka, w poezję zaklęta.

coś w tym jest...zaczynasz traktować nas prozą,nawet nie zawsze poetycką...wiersz biały to na pewno nie jest!

Wiersz biały? No, nie. Może właśnie poetycka pogaduszka.
Dziękuję, Czochratko, za wgląd

Dziękuję za zamieszczenie

Przeczytałem z dużą przyjemnością

Z przyjemnością dziękuję

[Gloinnen]

Ble, kłaniam się nisko do samej ziemi.

Wiele - jak dla mnie - porażających trafnością i piękną formą spostrzeżeń:

taka mała piąstka to nic, tylko zapomniany orzech
z choinki.

Poranki są ciemne, twarde i jedynie koty przeczuwają życie.

Złote słoneczniki. Nie przewidział,
że jak one obróci się za słońcem.

przypisanie do mężczyzny wymaga
miłości.

Wypisałam fragmenty, które zostaną mi w pamięci na bardzo długo.

Pozdrawiam,


Glo.

[ble]

Glo, bardzo się cieszę, że tak Ci się podoba. Dziękuję.
Serdecznie