Wodnice ( z cyklu "Ostrów")

[misza]

Otoczone wikliną, wśród splątanych łodyg
stoi drzewo nad brzegiem. Schyliło się ciężko,
ale liśćmi nie mąci nieruchomej wody,
by nie zbudzić drzemiących w ciemnej toni dziewcząt.

Każda włosy ma długie, śliskie jak skrzek żabi.
Jasne ciało – nie mlecznej, ale trupiej bieli.
Piękne nie dla rozkoszy, lecz by mężczyzn wabić
i zabierać ze sobą, a na dnie łup dzielić.

Niewidzialne, gdy zechcą, szepczą obietnice,
szyje chłopców muskając delikatnym chłodem.
Tylko oczy bez źrenic szpecą twarze śliczne,
które będą już zawsze nieziemskie i młode.

Powstały z woli mocy panującej w czerni.
Tam, wśród śmierci i gnicia, gdzie przydenny osad,
ulepione z ciał zmarłych i z soków bagiennych,
urodziły się nimfy o zielonych włosach.

Zło zabrało im dusze i ukradło przeszłość.
Czasem w snach do nich wraca i w mglistych obrazach.
A u każdej na ciele, jak blizna bolesna,
wypalona przez ciemność, dawnych cierpień skaza.

Jedna ślad ma od noża, sprzedana na hańbę.
Druga, żyły spuchnięte, pokłute igłami.
Tamta, usta ma jeszcze trucizną przeżarte.
Innej, pręga po sznurze tnie szyi aksamit.

Tylko czasem o świcie, gdy od mgły jest biało,
przysiadają na brzegu pod zgarbionym drzewem.
Milczą, a na ich twarzach ślady łez zostają.
Lecz dlaczego płynęły, żadna przecież nie wie.

[Nicol]

Misza widział wodnice - lecz jak to się stało
Że nie zwiodły go w mgłami zadraśnięte chaszcze ?
Czy zaspane zbyt były bo słonka wciąż mało ?
Czy zwyczajnie przy Miszy przycichają zawsze ...


Nie rozczarowujesz swoimi strofami ani ani ...

[Leon Gutner]

Aż dziw ile można wypisać z gnicia
Przepiękne historie wypisujesz Miszko .

Leo znów zachwycony

Z uszanowaniem L.G.

[misza]

Nicol !
Swój, swego nie ruszy

Leonie!
Ja - jak i Ty.
Raz tu, raz tam.
Ale trafiamy na te same mokradła

[Ewa Włodek]

Zło zabrało im dusze i ukradło przeszłość.
Czasem w snach do nich wraca i w mglistych obrazach .
A u każdej na ciele, jak blizna bolesna,
wypalona przez ciemność, dawnych cierpień skaza.

to, Miszo, to szczególnie, bo ja się furt upieram, że pod kostumem klechd ukryci jesteśmy my, ludzie, i nasze tak zwane strony - te jaśniejsze, te ciemne , te najciemniejsze - też... A ile kobiet i dziś chodzi naznaczonych skazą dawnych cierpień...Gdzie spojrzeć, tylko trzeba chcieć i umieć popatrzeć...
A ile z nich czerpie siły, nie tyle może z tych, których już nie ma, tylko ze wspomnień o nich...


I moc ciepła, Miszo...
Ewa

[misza]

Prawda

[Miladora]

Urzekająca jest ta Twoja malarska swoboda, Misza.
I mnogość odcieni, jakimi się posługujesz.
Świetny obraz.

A teraz tylko bądź łaskaw skasować spację przed kropką:
- w mglistych obrazach .

No to zdrowie

[misza]

Prawdziwy Wersal
"Urzekająca", "bądź łaskaw", aż się poczułem
nieswojo.
Niechaj zatem owe kwiecie będzie dowodem
wdzięczności za łaskawe słowa, jakże lube memu sercu
i oną spację przed kropką

[atoja]

Gdybym była mniejsza to skryłabym się
pod maminą sukienkę albo pod łóżko.
Tak sugestywnie snujesz swoją baśń.

Przywołałam wieczorne bajanie u mojej babci na wsi.
Tak przy świetle naftowych lamp mieszkańcy umilali sobie długie zimowe wieczory,
a dzieciaki miały nocne koszmary

pozdrawiam

[misza]

Nie wierzę, że się bałaś, Atojo
Pozdrawiam, spokojnych snów