Palimpsest

[Gloinnen]

Łodygami nasturcji zasypała twoją ciszę, mogła przez długie
godziny klęczeć w pełnym słońcu, szkarłatniejąc.

Z włosów roznieciła ognisko, gdy było ci zimno
w natchnienie. Blaszane dzwonki wypadały same
z dłoni, w zamian za pliki z nieudanymi brudnopisami;
do dziś je przechowuje.

Od pociech kwitnie po raz
który, odpowiedz. Na białej
powierzchni słowa

z gargantuicznej uczty pozbierała kości po kątach, obgryzła
do końca, jak jedyną pewność. Przekrawa milczeniem
spieczony bochenek, pije wodę z mis, w których obmywałeś
stopy. Mówi, że twoja,
choć zawsze niczyja;

była naprawdę blisko.



1997 r.
_____________________
Glo.