Na przekór chłodom

[Galatea]

Kiedy mróz na szybach maluje obrazy
grubym lodem ścina rzek przejrzystą wodę
kiedy dotyk zimy przyprawia o dreszcze
chcę byś moje ciało ochronił przed chłodem

Przytul mnie do siebie jak możesz najbliżej
bym mogła cię chłonąć wszystkimi zmysłami
jak czerwone wino spijaj pocałunki
niech czas się zatrzyma między westchnieniami

W tej magicznej chwili dosięgniemy nieba
zaniemówią serca wsłuchane w szept nocy
delikatny dotyk zburzy mury granic
których do tej pory bałam się przekroczyć

Pragnę poczuć płomień twojej namiętności
gdy tylko dla ciebie swe wdzięki odsłonię
zanurzyć w głębinie morza upojenia
choć nie umiem pływać - wiem , że nie utonę

I gdy mroźny ranek znów w okno zapuka
przerywając nagle szeptów serenadę
już wiemy jak razem przed chłodem się chronić…
...tańcząc na parkiecie białych prześcieradeł

[skaranie boskie]

...tańcząc na parkiecie białych prześcieradeł

W sumie to wystarczyłoby za cały wiersz.
Bardzo udana metafora.
Reszta, niestety, niewygórowanych lotów.
Chcesz przekazać wszystkie uczucia w jednym wyznaniu, zapamiętując się przy tym tak bardzo w zapisie treści przekazu, że przestajesz zwracać uwagę na formę i stosowane środki stylistyczne. Rytm chwieje się w wierszu dość znacznie, a to za sprawą stopy wierszowej. Zachowałaś, co prawda nienaganną średniówkę, jednak akcenty zdają się bawić w berka na monitorze. A poezja rymowana tego nie lubi.
Wiele użytych w wierszu metafor z powodzeniem mogłoby zapełniać kartki nastoletnich pamiętników. Musisz jednak pamiętać, że poważny wiersz - a za taki, tuszę, ten chciałby uchodzić - potrzebuje zdecydowanie bardziej dopracowanych środków artystycznych.
Biorąc jednak pod uwagę tremę właściwą debiutantce, postaram się zrozumieć średnią jakość wiersza i z nadzieją poczekam na kolejne.
Pozdrawiam.

[Gloinnen]

Witam

Przedmówca już powiedział co nieco o rytmie. Z rymami u Ciebie też tak sobie - niektóre są dobre, jak "serenadę/prześcieradeł", inne - zwłaszcza te gramatyczne - "zmysłami/westchnieniami", "utonę/odsłonię" - już niekoniecznie. Rymowanie gramatyczne, oparte na użyciu tych sam form składniowych, jest uważane dziś za prymitywne, więc sugerowałabym unikanie go.

Jeżeli mówimy o treści - wiersz aż kipi od uczucia, namiętności, westchnień, zmysłów, płomieni, serc, szeptów... Zgodzę się ze Skaraniem, że wyszedł Ci utwór w klimacie sztambuchowym. Jednakże nadmiar egzaltacji i ogromny ładunek podanych wprost emocji wywierają mniej więcej taki sam rezultat, jak nadmiar cukru w herbacie... Używając obrazów mocno już zużytych oscylujesz na granicy kiczu, a szkoda, bo gdzieniegdzie potrafi przebić się przez Twoje wersy coś świeżego:

I gdy mroźny ranek znów w okno zapuka
przerywając nagle szeptów serenadę
już wiemy jak razem przed chłodem się chronić…
...tańcząc na parkiecie białych prześcierad

Ostatnia strofa zdecydowanie wyróżnia się na plus na tle pozostałych, myślę, że to dlatego, że nie ma w niej tych wszystkich pseudoromantycznych gadżetów.

Natomiast zdecydowanie do unikania są takie "perełki" jak:

jak czerwone wino spijaj pocałunki

Czerwone wino jest klimaciarskie straszliwie, pojawia się w niemal co drugim wierszu o zmysłowej miłości, radziłabym zapomnieć o nim w tym kontekście.

Pragnę poczuć płomień twojej namiętności

"płomień namiętności"... to też jest strasznie górnolotne i banalne.

W tej magicznej chwili dosięgniemy nieba

Oczywiście nieba miłości... Bardzo przewidywalne...

Próbuj pisać bardziej odnosząc się do metaforyki, próbuj ukrywać uczucia i porywy duszy za obrazami i - co bardzo ważne - postaraj się zdystansować do opisywanych emocji, przedstawiaj je w mniej pensjonarski sposób.

Trochę mi przykro, że pierwszy Twój wiersz potraktowałam tak ostro, ale teraz może być tylko lepiej. Czekam na kolejne, bardziej udane i ciekawe.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Zachowałaś, co prawda nienaganną średniówkę, jednak akcenty zdają się bawić w berka na monitorze.

Jak na mój słuch muzyczny, to akurat z tym się nie zgodzę, Skaraniek.
Wiersz jest płynny i melodyjny i na niczym się nie potknęłam przy czytaniu. A czytałam między innymi także półgłosem.
Oby każdy potrafił zachować taki rytm.

Co do użytych środków, to niestety zgodzę się, że nie są zbyt wyszukane. Mogłabyś się pokusić, Galateo, o bardziej oryginalne rymy i metafory, a najlepiej bez ich nadmiaru.
No i w takim 12-zgłoskowcu ładnie by wyglądały rymy abab, a nie tylko bb.
Ale jak na debiut, to całkiem udany wiersz.

Z małymi uwagami kosmetycznymi:
- delikatny dotyk zburzy mury granic
których do tej pory bałam się przekroczyć - "które do tej pory"

- zanurzyć w głębinie morza upojenia - lepsze brzmieniowo byłoby:
- zanurzyć w głębinach morza upojenia - choć "morze upojenia" nie jest niestety dobrą metaforą.

- wiem , że nie utonę - bez spacji przed przecinkiem

- ...()tańcząc na parkiecie białych prześcieradeł - spacja po wielokropku.
Bardzo ładny ten wers i gdyby cały wiersz był w podobnej konwencji, to można by tylko pogratulować.

Myślę, że mogłabyś zrobić drugą wersję tego wiersza.

Witaj na Piętrze i dobrego

[Nicol]

Jest potencjał zmysłów i potencjał słowa ..
Mnie jedno i drugie przeczytało się gładko i choć nadmiar rekwizytów sugestywnych rzeczywiście sprawia nieco duszną atmosferę bo to trochę jak tłok w klatce z ptaszkami które pięknie śpiewają gdy mają trochę sposobnego tła i przestrzeni ale w nadmiernej ilości deptają sobie po głowach...
A przecież jest w tym wierszu coś ... O czym warto opowiedzieć . Jak bursztyn podniesiony z plaży - nie dość gładki bo fale zbyt krótko gladziły ale i nie dość niepozorny by pominąć bez słowa...
Musisz być tą falą i kanty wygłaskać nieco może z czasem jeśli nie już - a wtedy zalśni w pełnej krasie ...

[Nilmo]

Dla osoby do której skierowany jest ten wiersz, zapewne powinien on być dziełem. Niestety, po wrzuceniu go pomiędzy tysiące tego typu wyznań, niczym szczególnym nie zwróci na siebie uwagi.
Tak już jest że pomimo wyjątkowości naszych uczuć, niewiele one różnią się od uczuć innych. Stąd masa wierszy stosująca te same zwroty, określenia, symbole itp.
Z pewnością wiersz jest sympatyczny. Dziękuję.

[Leon Gutner]

O tak zmysły i słowa .
Moi szanowani przedmówcy sa wymagający i doskonale się składa .
Leo jednak uległ klimatowi wszak wie od dawna jak potrafisz doskonale go tworzyć .
A tutaj Gal na tym forum wyszlifujesz resztę jako i Leo czyni.

Jestem pewny wszak Gal ...czytam cię nie od dziś

Dobrze że znów jesteś i piszesz .
Wiedziałem ze tak będzie i bardzo się z tego cieszę .

ściskam i pozdrawiam L.G.

[Gloinnen]

Wiersz jest płynny i melodyjny i na niczym się nie potknęłam przy czytaniu. A czytałam między innymi także półgłosem.

Nie jest to sylabotonik.

Kiedy mróz na szybach // maluje obrazy
grubym lodem ścina // rzek przejrzystą wodę

W pierwszym wersie: akcent pada: przed średniówką na 3, 5, 7 sylabę, po średniówce na 2 i 5.
W drugim wersie: akcent pada: przed średniówką na 3, 5, 7 sylabę, po średniówce na 3, 5, 7.

Inny przykład:

przerywając nagle // szeptów serenadę
już wiemy jak razem // przed chłodem się chronić…

W pierwszym wersie: akcent pada na 3,5, 7 sylabę przed średniówką, po średniówce na 3, 5, 7.
W drugim - akcent pada na 2,5 przed średniówką, po średniówce na 2, 5.

Przykładów podobnych nieregularności jest więcej.

Oczywiście to są niuanse, a ja się jak zwykle, swoim zwyczajem, czepiam i uprawiam krytykanctwo.



Nie każdy wiersz musi być sylabotonikiem, ale Skaranie i ja wskazujemy Autorce drogę, którą warto iść, aby osiągnąć poetycki kunszt. Naturalnie aspekt formalny to nie wszystko, ale wiersz, zwłaszcza rymowany, to zarówno forma, jak i treść, doskonalić trzeba wszystko, wiele elementów musi być dopracowane - od warsztatu poczynając, aż po metaforykę i głębię treści kończąc.

Pozdrawiam,


Glo.

[Miladora]

Nie jest to sylabotonik.

Bo nie każdy wiersz musi nim być, to prawda.

Czasem właśnie te małe różnice brzmieniowe dają klimat, każąc czytać wiersz w taki sposób, by wydobyć jego intonację.
Co sprawia, że słowa nabierają życia, gdyż nie da się ich "odklepywać".

[Gloinnen]

Co sprawia, że słowa nabierają życia, gdyż nie da się ich "odklepywać".

I tak, i nie.

Można napisać wiersz, który zabrzmi interesująco proponując różne zabawy formalne, ale w ramach narzuconych przez gatunek, chociażby mamy popularną u nas "safonkę" - gdzie metryczne wyłamania się są wpisane w formę. Tym niemniej jednak pewna regularność zostaje zachowana.
Problem "odklepywania" to nie tylko kwestia rozkładu akcentów, to także dobór słów, zwłaszcza w rymach... Metryka w wierszu to bardzo rozległa dziedzina, można tworzyć taki sam układ akcentów, ale operować długością użytych wyrazów, np.

"kiedy dotyk zimy"
"chcę byś moje ciało"

kiedy/chcę byś ---> taki sam układ, ale różna długość wyrazów, co już pozwala uniknąć "klepania"

"I gdy mroźny ranek"
"przerywając nagle"

Tutaj jest jeszcze ciekawiej - "przerywając" ---> zestrojone jest z "i gdy mroźny", tutaj mamy jeszcze większą różnicę - jeden wyraz kontra trzy - akcent zachowany, ale bez odklepywania.

Więc można.


Ja jestem jednak zwolenniczką dopracowywania zapisu pod tym względem. (akcenty)

Pozdrawiam,


Glo.